Nope

Jordan Peele bewees al door middel van de doorbraakhorrriller Get Out en het heerlijk griezelige Us, dat hoewel zijn kenmerkende bewegingen van de auteur duidelijk genoeg zijn om te herkennen, zijn pure wil en vastberadenheid om het publiek scherp te houden intact zullen blijven.

Neem bijvoorbeeld "Nope", zijn derde film, die hij, opnieuw, zowel heeft geschreven, geproduceerd als geregisseerd. Hoewel je misschien een duidelijk idee hebt over wat Nope is ... nou ja, ongeveer, Peele zal je verrassen, en hij zal waarschijnlijk ook je hoge verwachtingen overtreffen.

Dus waar gaat het over? Nou, het gaat over de haywood familie boerderij, gerund door Otis Jr. gespeeld door Daniel Kaluuya, en zus Emerald gespeeld door Keke Palmer op het platteland van Californië. Ze leveren al tientallen jaren paarden voor Hollywoodfilms en -commercials, maar vreemde omstandigheden in het gebied dwingen hen tot een soort speurtocht. Ik wil je meer vertellen, dat doe ik echt, maar het is echt beter om die blinddoek zoveel mogelijk menselijk mogelijk te houden, net zoals het was met Peele's vorige films.

Veilig om te zeggen, het is een film over buitenaardse wezens, tot op zekere hoogte, een film over het temmen van het ontembare, over controle of gebrek daaraan, en het is ... het is briljant. Ten eerste is de film een naadloze mix van herkenbare auteursbewegingen van Peele, zoals de aparte, schokkende score van Michael Abels, de genoemde acts deze keer vernoemd naar de verzameling prijswinnende paarden van de familie Haywood en de griezeligheid die elk shot doordringt gedurende de hele looptijd van de film. In Peele's wereld is er iets mis, iets borrelt onder de oppervlakte waar je eerst niet helemaal je vinger op kunt leggen, maar dat dan geleidelijk naar boven snelt voor lucht, tot het te laat is.

Omgekeerd is het ook iets inherent nieuws, en hoewel het uitgangspunt zelf het publiek misschien nodig heeft om hun ongeloof een beetje op te schorten, is het uiteindelijk prachtig gemaakt en lasergericht.

In feite heeft Peele zijn ambachtelijke film tot film verbeterd, en terwijl Us uiteindelijk in de laatste akte in de steek werd gelaten te midden van een gerommel van een één-op-één contextuele uitleg van wat je eigenlijk hebt meegemaakt tijdens het tumultueuze kijken, blijft Nope abstract genoeg om te blijven raden, zonder ooit in de val te lopen om te letterlijk te worden, of te grillig.

Als je iets tastbaarders nodig hebt, had ik persoonlijk een knoop in mijn maag van het eerste tot het laatste frame, want hoewel de dreiging fysieker was en gemakkelijker waarneembaar dan je typische spookhuis, was de alomtegenwoordigheid van dit alles zo ongelooflijk effectief. Het is suggestief, fysiek, maagverscheurend en opwindend, zoals ik zeker weet dat kijkers van films als Close Encounter of the Third Kind zich voor het eerst voelden. Maar in Peele's wereld wordt elke enge scène gecombineerd met een dikke laag donkere humor, waar Nope ook vol van zit, en het werkt allemaal bijna altijd goed.

Nadelen? Nou ja, niet bijzonder, maar misschien probeert Peele de film wel iets te veel in te pakken, en wat je uiteindelijk krijgt, wat zo typerend is voor het genre dat het een regel zou kunnen zijn, is een derde akte die net een smidge sleept terwijl we naar de twee uur en twintig minuten racen.

Afgezien daarvan is Peele's nalatenschap echter veilig, en als je bewijs nodig hebt dat er nog steeds nieuwe regisseurs te vinden zijn die grotere budgetten, grotere sterren en grotere studio's aankunnen zonder ooit het randje te verliezen dat hen vanuit een puur artistieke hoek bijzonder interessant maakte? Nee hoor, dat is het. Het is typisch Peele, en het is typisch fantastisch.