Nederlands
Gamereactor
reviews
Bayonetta 3

Bayonetta 3

Yusuke Miyata bewijst dat Cereza's hack-and-slash hekserij nog excessiever kan worden door de multiversumtrend te omarmen en door de beste hommage te brengen aan Kaiju-videogames die we ooit hebben gezien.

HQ

Honderden vijanden om te verpletteren en door te snijden? Cheque. Een van de gekste shit die je dit jaar zult zien en spelen? Cheque. Een ware apotheose van een einde voor zowel de game als de trilogie? Cheque.

Je zou kunnen zeggen dat, als je eenmaal die vakjes hebt aangevinkt, er geen manier is waarop een nieuw item in de Bayonetta-serie verkeerd kan gaan, maar we moeten in gedachten houden dat dit een vrij unieke franchise is van een echt speciale studio die koppig vasthoudt aan de goede 'ol hack-and-slash-formule die het ooit heeft geperfectioneerd, ondanks het feit dat het meerdere generaties heeft verspreid. Met andere woorden, het is precies 13 jaar geleden dat hideki Kamiya's origineel op PS3 en Xbox 360 belandde, en acht jaar sinds Yusuke Hashimoto's vervolg exclusief op de Wii U debuteerde. Met zoveel op het spel voor een schijnbaar onrustig PlatinumGames, en met de stilte rond het project gedurende enkele jaren die een vorm van ontwikkelings-hel suggereert (hoewel de formulering hier misschien anders zou betekenen), moest Yusuke Miyata de taak op de Nintendo Switch aankunnen gezien de reputatie van de serie en de eisen van de fans.

En hij en zijn Team Little Angels waren dat, kan ik je vertellen. Ze moesten heel voorzichtig zijn om niet te knoeien met de kern van de gameplay-mechanica die de hele ervaring bouwde, die altijd gebaseerd was geweest op timing en precisie volgens de regels van het genre. Maar tegelijkertijd moesten ze uitbreiden en innoveren, wat in feite betekende dat het korset van de heks uit elkaar moest worden gerukt. De risico's die het team in beide opzichten nam, maken het spel beter en anders, maar duwen het ook een paar keer naar de rand van de afgrond.

Te beginnen met die kerngameplay, wat in feite gevechten betekent. De belangrijkste shoot-, punch-, kick-, jump- en dodge-bewegingen die je zou verwachten, zijn er ongeacht je loadout, dus het voelt als thuis voor fans van de serie. Spijker je dodges en je activeert de slow-mo Witch Time, combineer vervolgens verschillende aanvallen en ontgrendel nieuwe moves om je combo's te variëren en uit te breiden. Dat is Bayonetta voor jou, nietwaar? Welnu, de sleutel hier, en de belangrijkste innovatie, is de potentiële uitrusting binnen levels en de speelbare personages die je tussen levels zult afwisselen. Omdat je geen nieuwe wapens meer koopt bij Rodin's Gates of Hell, krijg je ze van de Infernal Demons die je tegenkomt, die je ook in de strijd zult moeten oproepen als spectaculaire Demon Slaves.

Dit is een ad:
Bayonetta 3

Als zodanig delen paren wapens en demonen een band, maar dat betekent niet dat je je aan een specifieke combinatie moet houden, wat een ongelooflijk aantal mogelijkheden biedt in de ultieme evolutie van de formule. Denk je dat je gewone Colour My World-geweren moeten werken met Madama Butterfly, terwijl de Ribbit Libido BZ55-microfoonstaf wordt geleverd met Baal de zingende pad? Niet helemaal, je kunt schakelen tussen twee wapens, maar roep maximaal drie demonen op, en zowel wapens als demonen hebben hun eigen skill trees. En als ik je vertel dat het huidige wapen van keuze de manier verandert waarop Bayonetta over het podium beweegt (denk aan vliegen als een vlinder of springen als een kikker), klinkt het misschien te ingewikkeld op papier, maar geloof me, je zult kennis maken met het systeem, en ik kan niet bedenken dat veel games deze vrijheid geven in termen van het aanpassen van je speelstijl. Dat is verbazingwekkend, want er zijn tientallen soorten vijanden en honderden vijanden om mee om te gaan, waarvan er vele zo groot zijn dat je alleen hun voeten ziet. En ik kan vandaag alleen maar over zes wapens en demonen praten...

De eerste tol die het spel betaalt gezien de toegevoegde mechanica is dat het een paar eerder door knoppen toegewezen snelkoppelingen moet opofferen. Je kunt niet langer snel een lolly consumeren met de D-Pad, en het moeten pauzeren van de game te midden van een hectisch gevecht voelt als een climax interruptus, als je begrijpt wat ik bedoel. Op de rechter stick drukken om vijanden te vergrendelen is ook niet optimaal, maar daar zou ik mee kunnen leven. Ik moet echter zeggen dat de hele interface is vernieuwd en er nu ongelooflijk schoon en nuttig uitziet, zowel de pauzemenu's als elementen zoals de drieluikachtige informatie voor zij-uitdagingen, bijvoorbeeld.

Het andere probleem met de gigantische wezens is dat ze sommige gevechten een beetje te verwarrend kunnen maken, en ja, ik weet dat Bayonetta helemaal draait om dansen met de chaos. Soms kun je eigenlijk niet zien waar jij, of bepaalde vijanden zijn, wanneer deze beesten worden opgeroepen, of als je de juiste aanvallen uitvoert in plaats van alleen maar je weg te stampen (hoewel het steeds beter wordt vanaf het punt dat je ze kunt gebruiken als onderdeel van een doorlopende combo). Echter, en dit is het grootste, het hele demonenaspect verandert de Bayonetta 3 ervaring volledig op de lange termijn en wordt het epicentrum van ongelooflijke gevechten en sequenties. Ik wil ze hier niet verwennen, maar het volstaat om te zeggen dat PlatinumGames met succes waarschijnlijk het beste eerbetoon aan de Japanse Kaiju-cultuur heeft geïmplementeerd, waarbij de monsters en hun gevechten op een verbazingwekkende, speelbare manier worden geëerd.

Dit is een ad:
Bayonetta 3Bayonetta 3

Het kost tijd om te komen waar alles zo soepel verloopt en waar de verschillende situaties echt verrassen, rekening houdend met alle fantasierijke dingen die de vorige games op tafel brachten. De meer generieke stedelijke omgevingen helpen hier niet bij (grijs puin in NYC of Tokio is misschien een knipoog naar de vorige games, maar ziet er uiteindelijk uit als Metal Gear Rising: Revengeance), en er is één specifieke poging tot een meer open, woestijnachtige omgeving in Egypte, die niet werkt wanneer je buiten bent, vooral met de vervelende drijfzandsecties, en meer nog uit episch China.

Het levelontwerp in het algemeen is vrij klassiek en ouderwets met zijn onzichtbare muren en al, maar het slaagt erin om je op zoek te houden naar de vele verschillende geheimen die verborgen zijn op de kaart, inclusief de bovengenoemde gevechtsuitdagingen, de Umbran Tears of Blood (Crow, Cat, Toad deze keer) en andere soorten platformproeven. Voor zowel de Tears- als de platformsecties moet je het beste wapen of Slave Demon kiezen, omdat de eerste de manier waarop je doorkruist verandert en de laatste in staat zijn om met blokken en mechanismen in hun wezensvorm om te gaan. Maar sommige hiervan zijn gewoon te irritant in de manier waarop ze zijn ontworpen, omdat je het gevoel hebt dat je een beetje te onhandig bent of vertrouwt op een verbluffende camera.

Echter, en dit is de op een na grootste vandaag, ongeacht hoe boos je wordt op een van deze slechtere ontwerpen, de game draait de dingen snel om om je niet alleen te amuseren, maar ook om keer op keer indruk op je te maken met zijn vele geweldige momenten, en je zult uiteindelijk proberen het spel zoveel mogelijk te voltooien. De geschiedenis wil dat men de eerste run van een PlatinumGames-titel als een trainingssessie speelt om vervolgens echt te gaan op de tweede playthrough, wanneer de vele systemen onder de knie zijn. Dit is niet zo waar met Bayonetta 3, omdat het vrij lang en vol inhoud is voor een eerste run (ik heb 20 uur doorgebracht met slechts een paar pogingen), en het aantal manieren waarop je het kunt voltooien is gewoon overweldigend, inclusief de medailles van elke missie (er zijn online scoreborden) of de drie valuta's om vaardigheden, verzamelobjecten te ontgrendelen, maatwerk en cosmetica.

Bayonetta 3Bayonetta 3Bayonetta 3

Ik noemde eerder speelbare personages en daarmee bedoelde ik niet de Demon Slaves zelf als je ze in sommige secties onder controle krijgt, maar eigenlijk heksenleerling Viola en heksen sidekick Jeanne. De eerste is behoorlijk interessant, vooral als je een aantal van haar liefhebbervaardigheden hebt ontgrendeld, omdat het meer geaard aanvoelt en dichter bij meer traditionele hack-and-slash ligt, omdat ze haar move-set baseert op zowel de katana als parrying in plaats van te ontwijken, terwijl haar demon Cheshire autonomer is. Ze groeide op me naarmate de tijd verstreek, wat ook goed meespeelt met de verhaallijn.

Dan heeft Jeanne een volledig out of the box aanpak gekozen met haar eigen side-scrolling spy actie levels, die verrassend goed uitgevoerd zijn en samen met Viola een welkome verandering van tempo en stijl toevoegen die afkomstig is van de toch al multi-styled Bayonetta. In feite flirt de game op een slimme en humoristische manier met verschillende genres, waardoor ik denk dat het een pagina of twee uit het boek van Grasshopper Manufacture neemt. Nogmaals, ik kan niet in details treden over hoe gek dit wordt in de tweede helft.

Sprekend over het verhaal zelf, dat draait om lot en mededogen, en het zien van de multiversum premisse (die immers een middel is om verschillende personages, wapens, verhalen, vijanden, werelden, ontwerpen en zelfs fantastische muziek te creëren), blijkt het ironisch genoeg gemakkelijker te volgen dan de tijd springende prequels. Zelfs als het een beetje voorspelbaar is, weet het de domme handelsmerkgrappen uit te voeren, het heeft verschillende memorabele sequenties en het eindigt op een heel hoge noot voor zowel de game als de trilogie, inclusief een serieuze fanservice en emotionele lading. Trouwens, voice-acting is van topklasse, waardoor enkele van de beste personagemodellen die je op de Nintendo Switch zult zien tot leven komen in adembenemende choreografieën. Het lijkt ook de hardware tot het uiterste te drijven (het ziet er een beetje wazig uit en vol jaggies op handheld), omdat het consistente, soepele framerates behoudt, ongeacht hoeveel dingen en effecten er tegelijkertijd op het scherm zijn, een must voor het genre.

Met dit alles gezegd zijnde, is Bayonetta 3 gewoon geweldig nieuws. PlatinumGames moest zo'n uitstekende game leveren, en het is gewoon een geweldige toegevoegde waarde voor het voorheen vruchtbare genre. Laat je in het begin niet afschrikken door enkele van de oude of overweldigende ontwerpen, want de rest zal snel compenseren met stijlvolle, sexy oplossingen, en het laatste derde deel van het spel betaalt zich vervolgens uit met een absolute achtbaanrit. Met andere woorden, Bayonetta 3 maakt zowel het genre als de franchise beter, het is gewoon ongelooflijk in termen van pure gevechtsvrijheid en het is belachelijk veel plezier.

Bayonetta 3Bayonetta 3Bayonetta 3
09 Gamereactor Netherlands
9 / 10
+
Betekent dat nieuwe innovatie voor de kerngameplay mogelijk was. Eindigt de trilogie op een hoge noot. Slaagt erin om ondanks de iteratie grondig te verrassen en te entertainen. Flirt op de beste manier met genres. Gekke kunstinspanning met vijanden.
-
Jaggies sneed meer dan Viola's zwaard in de hand. Een paar omgevingen zijn saai. Platformuitdagingen kunnen vervelend worden. Helse demonen kunnen verwarren.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen