Nederlands
Gamereactor
filmreviews
The Menu (Disney+)

Het menu (Disney+)

Måns heeft een degustatiemenu bereid dat zowel verrukt als teleurstelt...

Vanavond dineer je in Hawthorne, een van 's werelds meest exclusieve restaurants. Voor de gastronomische ervaring die voor je ligt, betaal je 13.000 per envelop, en het culinaire epicentrum ligt op een klein, pittoresk, geïsoleerd eiland dat alleen kan worden bereikt met een privé-gecharterde boot. Als een van de weinigen word je vierenhalf uur lang verzorgd op een manier waar je alleen maar van kunt dromen. Je ziet dingen die je nog nooit eerder hebt gezien. Ervaar smaken waarvan je nooit had gedacht dat ze bestonden en ontmoet mensen waarvan je wenste dat je ze nooit had ontmoet.

Dat is het uitgangspunt van Mark Mylods horrorsatire, The Menu, die zeker geen klappen spaart als het gaat om het uitlachen van de pretentieuze upper class in het algemeen en het foodiefenomeen in het bijzonder. Twaalf zorgvuldig uitgekozen personages arriveren nu op het eiland, allemaal met een soort achtergrond en geschiedenis voor de legendarische chef-kok, Slowik (Ralph Fiennes). Op één na allemaal, Margot (Anya Taylor-Joy), die is gearriveerd als een 'plus één'. Ze arriveert dus bij het etablissement met een obsessieve, zelfverklaarde voedselkenner, Tyler (Nicholas Hoult), maar koopt het concept van fine-dining zelf niet helemaal. In het gezelschap van zo'n irritante betweter als Tyler is het gemakkelijk te begrijpen waarom het moeilijk is om een eenvoudige maar oh zo smaakvolle oestermignonette te waarderen. De andere gasten bestaan uit een stelletje schreeuwlelijken met verzonnen titels en hun beste jaren achter de rug. Bittere voedselcritici, gepensioneerde acteurs, hebzuchtige hedgefondsmakelaars en lisping-assistenten. Een echtpaar heeft elf keer bij Slowik gegeten zonder zelfs maar te kunnen zien of ze kabeljauw of heilbot aten.

The Menu (Disney+)

Margot hoort hier niet thuis. Het kon haar niet schelen of de melkkoe 152 dagen of 153 dagen werd vermoord. Het maakt haar niet uit hoe het klinkt als een sint-jakobsschelp sterft of dat de keuken Thaliaans of Frans is. Ze haalt haar schouders op over een wijn die bitterzoet ruikt van verlangen en verdriet, en het feit dat de geserveerde gerechten zo mooi zijn als kleine kunstwerken, stoort haar niet. Ze is er om gevoed te worden. Niet om voedselkronieken te reciteren of te luisteren naar verhalen uit de jeugd van de opgeblazen chef, die vroeg beginnen en snijden tussen Slowik en zijn aanstaande gasten. Vanaf de eerste gang is het duidelijk dat dit een bijzondere avond gaat worden. "Breadless Bread Plate" is precies hoe het klinkt. Een leeg broodbord. Waarbij een briefje met een beschrijving van het brood wordt achtergelaten in plaats van het product zelf. Is dit een spel met moleculaire gastronomie of is het een aanfluiting van de hele escalerende trend van verwachting? Waar je gewoon een bekroond zuurdesembrood verwacht, een brood dat zo bijzonder is dat er liedjes over zijn geschreven. Nu het helemaal ontbreekt, staat de hele wereld op zijn kop voor de geselecteerde eters ter plaatse. Het is als een klap in het gezicht en je hoort het verontwaardigde gefluister. "Hoe komt hij hiermee weg?? " Maar wat wij horen, hoort Slowik ook. Als iemand klaagt over een gebarsten emulsie, kunnen ze meer van hetzelfde verwachten. Iemand probeert de oude beproefde overheersingstechniek "Weet je wie ik ben?" maar krijgt de koude schouder. Langzaam maar zeker beginnen de eters te beseffen dat dit geen gewoon degustatiemenu is.

The Menu (Disney+)
Dit is een ad:

Het menu maakt indruk op vele niveaus. Het is een sluwe satire die echt de vinger weet te leggen op het hele probleem van het classisme, waarbij iedereen iemand bezit en doorheen de film verwijzingen zijn naar het onderbetaalde en vaak ondankbare dienstverlenende beroep, waar de passie voor het creatieve proces wordt afgezet tegen zijn rijke klanten, die er alleen zijn omdat ze geloven dat geld alles kan kopen. Ze doen alsof ze alles van koken weten maar hebben nog nooit een bouillabaisse thuis in de keuken in elkaar gegooid, ze hebben waarschijnlijk nog nooit een hamburger gebakken. Ze plakken luide labels op het levenswerk van iemand anders, zonder zelfs maar in staat te zijn om de ingrediënten correct uit te spreken. Ze houden van sneeuw op gerechten, maar alleen omdat het binnen is, omdat het op dit moment trending is op sociale media. Ze maken foto's bij slecht licht die het gerecht geen recht doen. Het zijn zelfverklaarde kenners die alles als vanzelfsprekend beschouwen, en als klap op de vuurpijl tonen ze de macht van de media in de samenleving. Die in zijn eentje een heel bedrijf neerhalen, of een droom verpletteren met slechts een paar nare woorden. De manier waarop dit probleem in The Menu wordt aangepakt, is ronduit meesterlijk.

Slowik is geen held, hij is eerder een steenkoude psychopaat en een keiharde narcist, maar ondanks dat is hij het personage waar ik het meest voor voel. Wanneer hij probeert het onmogelijke te behagen, verliest hij uiteindelijk zijn doel op Aarde, de vreugde en het verlangen om te behagen. Dit is ook het grootste probleem van de film. Van alle twaalf dinergasten is er niemand die mijn empathie verdient. Het is een grote generieke klomp eendimensionale, overspannen personages waar ik geen moment om zou treuren, als ze zelf in de pot waren beland. Ik begrijp wel waarom. Want het is een ensemble dat in zekere zin ook de samenleving als geheel vertegenwoordigt en, met een beetje verbeelding, alle zeven hoofdzonden, met lust, hebzucht, hoogmoed, vraatzucht, luiheid, woede en afgunst. Minder vleiende kwaliteiten die eigenlijk op alle bezoekers geplakt kunnen worden, maar sommige duidelijker dan andere. Zo hebben we een rijke oudere man met een voorliefde voor jonge vrouwen, de op geld beluste hedgefondsmakelaars waar een leven van middelmatigheid nooit een optie is. We hebben de voedselcriticus die zichzelf boven alles en iedereen beschouwt en Tyler zelf die de essentie is van vraatzucht. Ze hebben allemaal een rol te spelen in dit chef-d'oeuvre.

The Menu (Disney+)

In totaal worden er vanavond zeven verhalen op prachtige schotels geserveerd en hier zetten we alle normen opzij en duiken we in het hart van de kookkunst. Wat een sterrenrestaurant onderscheidt van een fatsoenlijke joint. De verbeelding, de presentatie, de liefde en de drive om altijd de beste te zijn en het ten koste van alles te doen. Soms moet je alles verkopen wat je bezit en hebt, soms moet je naar je eigen eiland verhuizen en jezelf isoleren van de beschaving om de beste lamsbiefstuk te koken die geld kan kopen. In een perfecte wereld zou Hawthorne een geschenk, een zegen en een gunst zijn geweest. Voor iedereen die zijn verdriet wil verdrinken in iets moois, voor wie inspiratie zoekt en het niet kan schelen wat morgen brengt, maar gewoon in het hier en nu wil leven. Voor iedereen die gewoon even wil ontsnappen aan het dagelijks leven. Maar hier wordt het een ontmoetingsplaats voor angst. Een huis voor waarheden en een eindbestemming voor dromen.

Dit is een ad:

The Menu is een film die soms zo waanzinnig mooi is dat het je ogen doet tranen en je hartslag doet racen. Hier heeft fotograaf Peter Deming zichzelf echt overtroffen door een presentatie te maken die niet zelden doet denken aan Chef's Table, zij het met een veel minder aangename sfeer in de keuken. De kleuren en vormen komen vlak voor mijn ogen tot leven en worden kleine culinaire kunstwerkjes van de hoogste orde. Ik kan de ingrediënten bijna aanraken en voel de smaken die het kauwgomzegel strelen in een symfonie van aromatische erotiek. Voeg daar de orkestrale soundtrack van Colin Stetson aan toe en er ontstaat een gevoel van sinistere elegantie dat uiterst moeilijk te weerstaan is. Dit euforische gevoel van perfectie blijft bestaan door zowel voor- als hoofdgerecht, maar het dessert valt helaas, zoals zo vaak, tegen. Na ons te hebben overgegeven aan vers geoogste sint-jakobsschelpen, planten en bloemen van het eiland en ons te hebben wentelen in onder druk gekookte groenten, beenmerg en rundvlees au jus, worden we gedwongen de avond af te sluiten met een finale die weinig aan de verbeelding overlaat. In zekere zin is het een perfect einde, want dat is meestal het gevoel in het echte leven zodra het dessert arriveert en een vermoeide versie van Tiramisu of een saaie sorbet blijkt te zijn. Aan de andere kant voelt het ongelooflijk slap en ook een krachtige wassing in het gezicht van ons allemaal die ervan uit zijn gegaan dat we enige uitleg zullen krijgen over waarom dit gebeurt, hier, op dit moment. Desondanks is The Menu een heerlijk gerecht dat zeker de moeite waard is om van te genieten. Eet smakelijk!

08 Gamereactor Netherlands
8 / 10
+
Briljante satire, niet bang om de draak te steken met de klassenmaatschappij. Iets mager ensemble verder maar met een krakende Ralph Fiennes in de hoofdrol.
-
Een teleurstellend einde dat een vieze smaak in je mond kan achterlaten.
overall score
Is onze netwerkscore. Wat is die van jou? Netwerkscore is een gemiddelde van de cijfers uit alle landen