Kerstmis staat voor de deur en dit jaar is het extra goed voor iedereen die vrij wil zijn. Ik vermoed dat velen van jullie Kerstmis zullen doorbrengen met videogames, maar velen zullen waarschijnlijk ook bordspellen spelen met familie en vrienden. Hier zijn de vier spellen die deze maand waarschijnlijk het vaakst in de Mäki-residentie worden gespeeld, gekozen omdat ze goed uitgebalanceerd casual/diep zijn, ontzettend vermakelijk en precies de juiste lengte.

• Dragon's Castle - Zweedse klassieker opnieuw uitgebracht door Alga, en ook met een extra uitbreiding genaamd The Journey Goes On. Het is bijna lachwekkend moeilijk om het Drakenkasteel te overleven, zo erg zelfs dat het alleen maar lachwekkend en toch spannend is. Knus tot duizend.

• Everdell - Zogenaamde Worker Placement-spellen kunnen vaak erg traag en niet erg uitnodigend zijn. Hier komt Everdell in beeld. Snel, charmant, intuïtief en geliefd bij vrijwel iedereen die het heeft gespeeld. Alle uitbreidingen zijn goed, maar je hebt ze eigenlijk niet nodig.

• Star Realms - De leukste deckbuilder die ik ken. Trek kaarten, ruil meer kaarten met deze om een goed deck op te bouwen en maak iedereen anders af. We spelen volgens de regels dat je beide bases van je buren krijgt, maar alleen de speler aan de linkerkant aanvalt. Iedereen houdt hiervan.

• Unmatched - Balanceert mooi op de grens tussen grappige en karakterpunches, maar gaat nooit over de grens. Mensen begrijpen het uitgangspunt snel, de wedstrijden duren misschien een uur en er zijn zoveel leuke personages om uit te kiezen (Marvel, Turtles, Witcher, klassieke heldenromans, horroriconen enzovoort) en meer te kopen. Ik ben hier helemaal door geobsedeerd, en hetzelfde geldt voor mijn vrienden. Wauw!

<bild>

Afbeelding uit een van de twee The Witcher-edities van Unmatched. Welke bordspellen staan er deze kerst voor jou te wachten?

Gedurende meerdere generaties, misschien vooral de NES en Playstation, waren lightgun-spellen erg populair. De technologie was niet altijd zo hypergeavanceerd, maar het was leuk. De flatscreen-tv's van vandaag zijn minder geschikt voor het systeem, maar tegenwoordig zijn er natuurlijk nog verschillende andere goede opties voor meer precisie.

Maar... Desondanks zijn de lightgun-spellen verdwenen. Als ik nu een artikel lees over Gunvalkyrie (dat eigenlijk voor de Dreamcast zou verschijnen, maar kwam op Xbox) en besef dat Sega oorspronkelijk bedoeld was om het met een lightgun in de ene hand en een controller in de andere te spelen, kan ik het niet laten om echt nieuwsgierig te worden. Wat een heerlijk krankzinnig concept, volledig in lijn met wie Sega is.

Het doet me ook beseffen dat het tijd is om de lichtgeweren weer nieuw leven in te blazen, deels voor klassieke arcadespellen, deels voor nieuwe titels met een arcade-gevoel en deels voor meer experimentele dingen. Vrij rondlopen met een controller en schieten met een lichtpistool klinkt geweldig.

Het zou het beste zijn als bijvoorbeeld Bandai Namco (Time Crisis) en Sega (House of the Dead, Virtua Cop) het eens konden worden over een lightgun die voor alle consoles werkt, of hetzelfde model voor verschillende formaten zoals plastic gitaren, en dat dan ook door meer ontwikkelaars gebruikt kan worden. Dan kunnen we misschien een levensvatbare markt voor lightgun-spellen hebben, zodat we westerns kunnen genieten met onze partner in de woonkamer, een nieuw soort Halo-gameplay kunnen ervaren, een hardboiled SOCOM-game van Sony kunnen krijgen en epische drakenavonturen kunnen beleven in een nieuwe Panzer Dragoon.

<bild>

Een van de beste lichte kanonnen... Stunner van de Sega Saturn.

Iets meer dan vijf jaar geleden had ik die eerste echte aha-ervaring die me vertelde dat ik eigenlijk een paar jaar op mijn nek begin te zitten. Tijdens een Halo-wedstrijd hadden we een extra speler nodig en kregen we een aardige vent. We speelden samen ongeveer een uur en praatten de hele tijd een beetje.

Beetje bij beetje begon ik te begrijpen dat deze speler jonger was dan ik, maar ik wist niet hoeveel jonger. Pas toen ik vertelde dat ik een Halo-fan was en Halo: Combat Evolved in 2001 had gekocht, ging de bom af. Hij was toen niet geboren. De speler was 18 jaar oud en klonk volwassen – en volgens de wet was hij dat ook. Geest opgeblazen.

Wat retro is, is natuurlijk aan ieder van hen om te beslissen, en technisch gezien is daar geen juist antwoord op. Maar voor mijn deel vind ik het nog steeds wat moeilijk om Halo: Combat Evolved echt retro te zien. Ik was tenslotte van huis verhuisd, had een vaste baan voor enkele jaren, huisdieren (fretten) en reisde graag. En omdat ik het als volwassene heb gespeeld, is het gevoel dat het oud is niet zo tastbaar.

Als ik aan retro denk, zijn het pixels die opduiken. De Commodore 64, NES en 16 mooie onderdelen zijn mijn retro, en zelfs de Playstation-generatie voelt retro aan - terwijl de Dreamcast (die binnenkort 30 jaar oud zal zijn) voor mij nog steeds niet zo retro is.

Maar het was precies de Dreamcast die me vandaag een nieuw gevoel gaf van die gewelddadige gevoelens die de jaren steeds opkomen. Ik sprak met een vrij ervaren gamer die oppervlakkig bekend is. Hij had echter nooit op de Dreamcast gespeeld en zag Sega niet eens als een consolefabrikant, ondanks het feit dat ze meer dan 15 jaar lang Nintendo en later Sony concurrentie boden. De persoon in kwestie is 23 jaar oud en is geboren nadat Sega de stekker uit de hardware had getrokken.

Mijn interesse in Sega's hernieuwde merken werd dus niet gedeeld, en ik werd niet alleen door mijn leeftijd zwartgemaakt (en als Zweed merkte ik dit duidelijk door zachtjes mijn vuist in mijn zak te ballen) - maar realiseerde me ook dat Sega voor veel jonge gamers als elke andere derdepartijfabrikant is, en dat series als Crazy Taxi, Golden Axe, Jet Set Radio en Shinobi Inter betekenen voor hen echt lekker. 

Natuurlijk heeft Sega dit in gedachten, en daarom zullen de games ook ontworpen worden om de gamers van vandaag aan te spreken. Je kunt niet verleiden met nostalgie die niet bestaat. Natuurlijk, eigenlijk, en vooral wil ik gewoon zeggen dat ik een oudere gamer ben die hier nooit over heeft nagedacht. En dat ik beledigd ben. 

<bild>

Ik associeer dit logo met klassieke consoles en het plezier van gamen. Maar voor een nieuwe generatie gamers staat het voor Total War en Sonic.

Als het gaat om de beste Zelda-games, worden A Link to the Past of Ocarina of Time meestal genoemd als ideale kandidaten, mogelijk met Majora's Mask, Wind Waker en Breath of the Wild als bellen. Als je het echter hebt over de zwakste kaart van de serie, is die meestal eenvoudiger en beschouwen velen het als Zelda II: The Adventure of Link.

Het is niet om te trollen, uniek te zijn of een beetje prikkelend (hoewel ik toegeef dat ik de aantrekkingskracht daarvan ook zie), denk ik zoals ik dat doe - maar voor mij is Zelda II: The Adventure of Link juist het beste spel in de serie. Als je mijn blog eerder hebt gelezen, weet je dat ik dol ben op Japanse rollenspellen, en Links andere avontuur is precies dat.

Vroeger werd vaak gesproken over tot welk genre Zelda behoorde, waar vroeger discussie was over de vraag of het een rollenspel was of niet. In het geval van Zelda II is het makkelijker - omdat het WEL een rollenspel is . Het heeft een klassieke overworld, er zijn dorpen om te bezoeken met mensen om mee te praten, veel geheimen, het heeft echte levels om te beklimmen (waar je je eigen vaardigheden kunt kiezen) en ook ervaringspunten.

Ik waardeerde dit allemaal enorm en het gaf het spel onmiskenbaar meer diepgang, maar wat echt uitblinkt is het gevechtssysteem. Zelda II: The Adventure of Link was ver vooruit op alles wat op de NES kwam, met een zeer geavanceerd schermsysteem, aanvallen in verschillende richtingen en eigenschappen die de opzet radicaal veranderen.

Daarbij komt een grote wereld die verrassend donker en agressief aanvoelde, en die echt de moeite waard was om te verkennen. Iets wat niet makkelijk was gezien het vrij hoge moeilijkheidsniveau. Ik wil ook een slag slaan voor de muziek die misschien wel de beste uit de serie is – en dat zegt veel.

Telkens wanneer er een nieuwe Zelda wordt aangekondigd, is er een publiek dat een iets meer "volwassen" avontuur wil (een fundamenteel onjuiste omschrijving, Zelda is voor iedereen, dus Wind Waker is een vixet en het is een mening die blijft staan), maar het feit is dat zo'n spel al bestaat en Zelda II heet: The Adventure of Link - en het is absoluut verdomd fenomenaal.

<bild>

Beste in de serie? Een van de toppen in ieder geval..

In het weekend plaatste het Threads-account Segabits een bericht met een foto van Mickey Mania voor Mega CD en Mega Drive. Ik herinner het me als een echte traktatie, maar heb het waarschijnlijk 30-35 jaar niet meer gespeeld en dacht dat ik even zou kijken of er een makkelijke manier is om er legaal van te genieten.

Maar... Net als bij veel te veel gelicentieerde spellen is het helaas niet mogelijk. Hij kwam wel in een geüpdatete staat voor de Playstation 1 – maar dat is niet erg behulpzaam, eerder moeilijker. Ik snap dat het een licentie-puinhoop is, maar Disney, Capcom en Sega, evenals andere ontwikkelaars, zouden echt moeite moeten doen om verschillende oude klassiekers opnieuw uit te brengen.

Natuurlijk zijn er af en toe heruitgaven en remakes, maar die zijn volledig verspreid. Hier moet Disney ervoor zorgen dat hij zijn klassiekers verzamelt en probeert ze opnieuw uit te brengen. Ik denk niet dat iemand boos zal zijn als het de Pixel Originals zijn die opnieuw worden uitgebracht – zolang ze maar daadwerkelijk komen. Het doet me denken aan mijn Disney-lijst met games in 16 bits, wat een uitstekende eerste stap zou zijn om door te nemen en een echt goede Disney-collectie te krijgen. We kunnen deze titels niet zomaar in de vergetelheid laten verdwijnen.

<bild>

Mickey Mania is een van de onsterfelijke Disney-klassiekers die wettelijk en gemakkelijk opnieuw beleefd moeten kunnen worden.