De Zandman

Ik ben geen stripfan als zodanig. Natuurlijk, toen ik mijn eerste iPad kreeg, downloadde ik snel de DC Comics-app en kocht ik een aantal Batman-strips, maar al snel stierf die hobby te midden van de dagelijkse klusjes. Maar om de een of andere reden raakte ik toen in The Sandman verdiept door de nu bijna legendarische Neil Gaiman, en uiteindelijk kocht ik ze fysiek via sites zoals Amazon in hele volumes, die ik nu trots op de familieboekenplank heb staan.

Toen, iets meer dan een jaar geleden, kon ik dit vrij unieke verhaal gedeeltelijk herbeleven via Amazon's grootschalige audiobewerking op Audible, met James McAvoy als Dream en Michael Sheen als Satan. Het enige probleem was dat ik, net als zoveel andere audiodrama's, deze interpretatie zowel overspeeld, saai als ronduit gebrekkig vond. Probeer zelf naar de fragmenten te luisteren, en ik weet zeker dat je snel zult zien of horen wat ik bedoel.

Dus kan Netflix het eclectische verhaal van Gaiman vastleggen in een traditionele serie van 10 afleveringen? Het korte antwoord is ja, en ja met een relatief dikke onderstreping, want waar Audible's audiobewerking er niet in slaagde om het veelzijdige en soms enigszins verwarrende verhaal van The Sandman om te zetten in één samenhangend verhaal, doet de Netflix-interpretatie precies dat. Niet alleen is het gemakkelijker dan ooit om te kwijlen over een van de meer innovatieve fantasie-universums op de markt, de bijbehorende visuals zijn zo visueel weelderig dat zelfs de meest cynische persoon gedwongen zal worden.

Het eerste seizoen houdt in de eerste plaats vrij rigide vast aan de comics, en dat is vrij eenvoudig wanneer met name de eerste paar delen van de serie relatief samenhangend van structuur zijn. Dream, of Lord Morpheus, wordt gevangen door een geavanceerde spreuk van sekteleider Roderick Burgess en brengt bijna 100 jaar door in zijn kelder. Morpheus is de heerser van de wereld van dromen, en dus worden miljoenen achtervolgd door ofwel oneindige slaap, of het gebrek daaraan. Bovendien steelt Burgess Dreams' belangrijkste gereedschap van hem, zijn helm, zijn robijn en zijn leren tas met zand. Om zijn koninkrijk, The Dreaming, weer op te bouwen, moet hij de drie artefacten vinden, terwijl de nachtmerries die hij ooit gevangen kon houden op de mensheid worden losgelaten.

Dat is een vrij beperkte samenvatting van wat, in stripboektermen, uiteindelijk een behoorlijk wild verhaal is, en het punt is dat The Sandman uiteindelijk ook nogal wat individuele, afzonderlijke en verschillende verhalen inkapselt, waardoor audible's audioversie een relatief rommelige aangelegenheid is. De Netflix-serie is deze keer veel gerichter en de pacing maakt licht op de meer directe en als gevolg daarvan verwarrendere interpretatie. Zo neem je eclectisch bronmateriaal en vind je de rode draad.

Bovendien levert The Sandman over de hele linie solide prestaties, en hoewel het bekende gezichten als Charles Dance en Gwendoline Christie bevat, zijn de meeste relatieve onbekenden, wat uiteindelijk ook een pluspunt is. Vooral Tom Sturridge is uitstekend als Morpheus, of Dream, en levert een zware prestatie die genoeg gravitas en empathie heeft om de kijker door elk van de 10 afleveringen te ondersteunen.

Het wordt echter grotendeels de innovatieve visuele ontwerptaal die The Sandman definieert. Het werd eerder als te duur beschouwd om het verhaal te interpreteren, maar Netflix heeft de mensen erachter duidelijk de middelen gegeven om een serie te maken die nooit stopt met het bedenken van nieuwe trucs. Natuurlijk zijn er een paar momenten waarop de CGI-effecten onder het gemiddelde liggen, zoals het mythische beest Gregory dat enigszins plastisch lijkt, maar over het algemeen is het een beetje een verrassing dat de hele setting consequent tot leven wordt gebracht met veel gothic flair en oog voor detail.

Bovendien zorgt David Buckley voor de muziek, en het is bijna een van de absoluut sterkste kaarten van de serie. Het is groots, gedenkwaardig en gevuld met alle pracht en praal die je je kunt voorstellen dat een interpretatie van The Sandman te bieden heeft.

Dat wil niet zeggen dat alles hunky-dory is, en net als bij zowel de strips als de Audible-audio-editie zijn niet alle subplots even spannend. Zonder al te veel te spoilen is Dream's confrontatie met Satan in Hell gespeeld door Gwendoline Christie ronduit briljant, terwijl zijn ontmoeting met Constantine (dit keer gespeeld door Jenna Coleman) minder succesvol is. Ook vinden sommigen de dialoog misschien zwaar, egoïstisch en pompeus, maar naar mijn mening past het vrij goed bij het bronmateriaal, en er zijn alle eigenzinnige wendingen die het universum ook tot een favoriet van velen hebben gemaakt.

The Sandman is een van de betere tv-series die ik tot nu toe in 2022 heb gezien, en ik ben geneigd te zeggen dat het niets is als een vereiste om kennis te hebben gemaakt met het bronmateriaal voordat je op een grote manier van deze interpretatie kunt genieten. Nee, het is misschien niet ieders kopje thee, het neemt zichzelf wel serieus, en soms is het een beetje over the top, maar meestal is The Sandman enorm effectief in elkaar gezet televisie.