Silent Night

Het is nu ongeveer 20 jaar geleden dat de legendarische actieregisseur John Woo voor het laatst zijn geluk beproefde in Hollywood, wat resulteerde in een opeenvolging van charmante films. Face/Off, Mission Impossible 2 en Broken Arrow om er maar een paar te noemen, voordat hij halverwege de jaren 2000 zijn Amerikaanse tournee beëindigde met het fantastisch middelmatige Paycheck en het voor gezien hield. Knip, knip, knip - einde verhaal, toch?
Nee, niet helemaal, en net op tijd voor de festiviteiten van het seizoen heeft Woo een van zijn gebruikelijke gepatenteerde, keiharde knallers voorbereid. Tot de nok toe gevuld met alles wat hem in de loop der jaren is gaan definiëren en zijn traditionele handtekening is geworden. Uitgebreide, bloederige actie vermengd met soap-achtig script - gelijke delen Tre Kronor en Die Hard, rechtstreeks in de blender, geserveerd en doorspekt met waanzinnig harde zooms.

Het is een formule die goed heeft gewerkt voor Woo, ook al is hij er nooit in geslaagd om zijn gloriedagen uit de late jaren 80 te overtreffen met de baanbrekende The Killer, A Better Tomorrow en Hard Boiled. Een krachtige erfenis, en een die Silent Night, misschien niet verrassend, nooit in de buurt komt van het waarmaken, zelfs als de klassieke kenmerken van de regisseur van tijd tot tijd bekend worden.

Omdat, zoals in veel van Woo's andere films, wraak een centraal thema is met de stomme Brian Godlock, hier gespeeld door Joel Kinnaman, die op zoek gaat naar de gangsters die zijn zoon hebben vermoord, en complexer dan dat wordt het nooit. In voor- en tegenspoed, wat volgt - zoals wat we al vijfenvijftigduizend keer voorgeschoteld hebben gekregen - is geweld, explosies en absurde hoeveelheden bang-bang.

Met andere woorden, niets nieuws onder de zon als je al bekend bent met Woo, of de recente golf van gun-fu-films. Of dit positief of negatief is, hangt af van hoe moe je bent van het genre, en het is niet zo dat Silent Night veel nieuws op tafel brengt. Het enige dat hier wordt geserveerd zijn variaties of kopieën van scènes die je waarschijnlijk al eerder hebt gezien.

Helaas stinkt niet alleen de inhoud van Silent Night naar gerecycled compostmateriaal, maar ook de uitvoering. Woo, normaal gesproken bekend om zijn stijlvolle actiescènes, is hier vreemd saai en grijs. Met een camera die rondraast en nooit mag blijven hangen bij het geweld. Het voelt goedkoop en netjes aan op een manier die gewoon niet zo goed past bij wat (vermoed ik) Woo echt wil bereiken met Silent Night.

Maar de grootste hoofdzonde hier is het feit dat de stille rol van Kinnaman nooit echt voor iets speciaals wordt gebruikt en het personage dus wordt gereduceerd tot gewoon een van de vele stille wrekers die we al in honderden andere films hebben gezien - een stilistische keuze. Het is dan ook redelijk dat zelfs de titel iets is dat in de loop der jaren al in een overvloed aan andere films is gebruikt, en dus alleen maar meer bijdraagt aan de identiteitsvrije puinhoop die Silent Night helaas vertegenwoordigt.

Elke hoop dat dit op de een of andere manier een nieuwe renaissance voor John Woo zou zijn, is daarmee de bodem ingeslagen. Dit is niet de langverwachte comeback van de regisseur waar we stiekem allemaal op hoopten, en Silent Night slaagt er nooit in om zelfs maar het laagste niveau van Woo's laatste beurt in Hollywood te bereiken. Omdat dit gewoon slecht is, een vermoeid exemplaar dat bestemd is voor de dichtstbijzijnde tussentijdse heruitgave.

Doe jezelf een plezier en sla Silent Night over. Het is het kerstcadeau waar niemand om heeft gevraagd en het is een echte dooddoener die van begin tot eind stinkt, volledig verstoken van elke vorm van artistieke identiteit en met een absoluut vreselijk 'script'. Dit is het Eldorado-equivalent van John Wick, bestemd voor de dichtstbijzijnde koopjesbak.