Solium Infernum Next Fest Hands-On: De hel is een plek op aarde

We kregen onlangs de kans om Solium Infernum te spelen op Gamescom, maar vooruitlopend op Steam Next Fest over een paar dagen, kregen we een andere, bijgewerkte kijk op dit strategiespel als geen ander. Ik zal proberen weg te blijven van de punten die ik in mijn vorige preview heb gemaakt, maar als je op zoek bent naar een strategiespel dit Next Fest, Solium Infernum is een opvallende hit.

Nu, als je geen strategiefan bent, maar je kijkt naar de weliswaar prachtige stijl en briljant duivelse kunst van Solium Infernum en denkt dat je erin wilt, is het de moeite waard om te vermelden dat deze game een minuut duurt om grip op te krijgen. Ik ben geen strategieliefhebber, maar ik heb veel uren in Civilization V en Total War gestoken, dus ik zou zeggen dat ik een behoorlijke hoeveelheid ervaring in het genre heb. Toch moest ik mijn denkpet voor Solium Infernum opzetten om grip te krijgen op wat het te bieden heeft.

Je speelt als een Archfiend, een heer van de hel, die de ultieme prijs van Pandemonium wil claimen nadat de duivel vermist is geraakt. Om eerlijk te zijn, weet ik niet zeker waarom iemand de hel zou willen overnemen, met alle backstabbing en politieke machinaties die achter de schermen plaatsvinden, maar ik ben geen machtsbeluste duivel, dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken.

Als je in dit spel stapt, alle mooie en angstaanjagende kunst voor de eenheden ziet en denkt dat je voor één gigantische strijd staat om de heer van de hel te beslissen, nou, sorry om te zeggen, maar Solium Infernum is dat niet. Er is wat gevecht, en het komt met een aantal gelikte kleine animaties, maar meestal speel je het schimmige spel van de politiek. Je kunt niet eens het territorium van een andere speler betreden zonder geldige reden, dus het gaat echt om wat er achter de schermen gebeurt.

Dit is waar ik me echt kan voorstellen dat Solium Infernum's PvP schittert, want naast de opties die je in het reguliere spel krijgt, kun je ook je zilveren tong gebruiken om bondgenoten te overtuigen om elkaar te verraden en andere spelers te laten lijken op publieke vijand nr. 1 terwijl je groeit tot de grootste bedreiging in het spel. De opties die je krijgt voor singleplayer zijn ook solide. Rituelen, eisen en meer zijn beschikbaar om je tegenstanders voor te zijn, waarbij je je eigen positie zoveel mogelijk versterkt, zodat wanneer er oorlog komt, je zo goed mogelijk voorbereid bent.

Zoals gezegd is Solium Infernum wel even wennen. Er zijn veel verschillende systemen en het kan behoorlijk beperkend zijn om slechts twee bestellingen in een beurt te kunnen doen. Je moet echt prioriteit geven aan je acties, in plaats van alles te doen wat je wilt in één beurt. Het is eigenlijk het schaken van de strategie, want je denkt twee tot drie stappen vooruit, in de hoop dat je tegenstanders niet met je masterplan schroeven. Dat zullen ze natuurlijk wel doen, maar dat is de helft van de pret op zich. Een flinke tutorial helpt je wel om grip te krijgen op alles wat er aan de hand is, maar toch is het gemakkelijk om uit te glijden nadat je de basis hebt geleerd.

Strategiemeesters zullen uren besteden aan het aanscherpen van hun tactieken om de hel over te nemen, en Solium Infernum moedigt je aan om lang aan elk spel te besteden. Dan vind ik het niet erg om tijd door te brengen in de hel. Zoals gezegd zijn de beelden hier indrukwekkend, vooral in de kunst van de laadschermen, eenheidskaarten en de verschijningen van de Archfiends. De hel zelf is nogal grauw, grijs en onuitnodigend, maar ook heel mooi op zijn eigen vreselijke manier. Het is verleidelijk op een manier die het niet zou moeten zijn, wat perfect voelt voor de sfeer die Solium Infernum wil creëren. Echt, niemand zou dit grote spel van duivelse politiek moeten willen spelen, maar als ze niet spelen, kunnen ze niet winnen.

Als iemand die altijd gefascineerd is door de hel als een setting, doet Solium Infernum geweldig werk bij het creëren van dit gevoel van afschuwelijke bureaucratie dat bijna te echt voelt om gewoon in de hel thuis te horen. Dit betekent niet dat het spel saai is, let wel. Het is angstaanjagend om op de volgende beurt te drukken, terwijl je wacht om te zien welke bewegingen je tegenstander heeft gemaakt en hoopt dat ze niet beter zijn dan de jouwe. Wanneer we meer gaan spelen, zullen we zien of het in de loop van meerdere games indruk kan maken, maar vanaf twee korte sessies ziet het eruit als een uniek strategiespel voor fans van het genre die op zoek zijn naar iets anders.