Als Sonic Mania opstart krijg je een titelscherm net als in de oude games en de mogelijkheid om een singleplayer-game te beginnen of tegen een vriend te spelen. Dit multiplayergedeelte spiegelt die van de oude games, waar het scherm in tweeën is opgesplitst, en je strijdt om als eerste de levels door te komen met opties om wininstellingen aan te passen, zoals het aantal verzamelde ringen. Er is niet veel te vertellen over dit gedeelte, behalve dat het enige variatie biedt. Het is duidelijk dat de singleplayer de hoofdmoot is.
Voor het opstarten van een nieuwe game kun je kiezen tussen: Sonic en Tails, alleen Sonic, alleen Tails en alleen Knuckles; de drie personages hebben verschillende vaardigheden die je speelstijl veranderen. Sonic is Sonic zoals we hem kennen en rent snel en springt hoog, Tails kan vliegen, en Knuckles kan klimmen en door de lucht glijden. Als je echter met Sonic en Tails speelt kan een vriend Tails besturen (een feest voor jongere gezinsleden), en met Sonic rondvliegen zodat hij hogere platformen kan bereiken. Daarnaast zijn er verschillende power-ups die de drie personages de mogelijkheid geven om verschillende vaardigheden te combineren. Er zijn schilden die je kunt krijgen, bijvoorbeeld die je ringen laat aantrekken; die je onder water laten ademen; of hoger laten springen. Deze, in combinatie met erg interessante en gevarieerde eindbaasgevechten, zorgen dat de game helemaal fris voelt. Een eindbaasgevecht in de tweede zone springt er uit: je speelt een ronde Puyo Puyo tegen Eggman, wat duidelijk refereert naar Dr. Robotnik's Mean Bean Machine on Mega Drive (Puyo Puyo in een Sonic-jasje). Verder zijn de eindbaasgevechten slimme versies van of verder uitgewerkte versies van die gevonden konden worden in de games op de Mega Drive en deze zijn briljant uitgevoerd. Het was een bijvoorbeeld een behoorlijke verassing toen we al vrij vroeg op een latere eindbaas uit Sonic 2 stuitte.
Als een personage wordt geselecteerd begint de game. Het begin doet ons denken aan Sonic 3, waar je op de vleugel van je vliegtuig staat en door de jungle vliegt waar een robot die op Dr. Eggman lijkt een edelsteen opgraaft; al veranderen de kleuren op het scherm plotseling naar negatieve en begin je in Green Hill Zone. Het eerste dat ons opvalt is de fantastische besturing en het voelt exact zoals het moet. Het voelt echt alsof we de oude games spelen en dit is duidelijk waar de ontwikkelaar op mikt, aangezien deze levels niet zouden misstaan op de Mega Drive. Je komt er al snel achter dat de terugkerende levels (zoals Green Hill Zone) behoorlijk zijn uitgebreid, al voelen ze wel soms té groot en je te weinig tijd overhoudt voor de tijdbonus. De helft van de levels zijn uit andere Sonic-games gegrepen en de andere zijn originele volledige nieuwe.
Er zijn in totaal 12 zones en de speeltijd ligt tussen de 8-12 uur als je alle levels wilt uitspelen en alle edelstenen verzamelt. Er zijn, zoals je verwacht, veel bonuslevels, en als je een van de checkpoints-palen aanraakt met een behoorlijk aantal ringen kom je in bonuslevels terecht die rechtstreeks uit Sonic 3 & Knuckles zijn genomen. Er zijn er ongeveer 40 van deze, en als je ze wint, krijgt je zilveren of gouden muntjes die andere game-opties vrijspelen in het hoofdmenu. Daarnaast vindt je ook gigantische ringen verstopt in de levels. Deze leiden naar nieuwe bonuslevels, waarin je een ufo moet vangen die een van de zeven chaos smaragden bij zich draagt. Als je ze alle zeven verzamelt kun je Super Sonic worden net als in de oude games. Het probleem is echter at deze grote ringen erg goed verborgen zijn in de gigantische levels en je zult meerdere keren een hele zone uitspelen zonder deze ring te zien. Daardoor speelden we de game ook uit zonder alle zeven smaragden. We zullen waarschijnlijk een derde en vierde playthrough nodig hebben om ze allemaal te verzamelen, maar dat is niet echt een probleem aangezien de game zo leuk is om te spelen dat we het nooit erg vinden om de levels meer dan eens te bezoeken.
De graphics in de game zijn een directe hd-overzetting van de 16-bit graphics van de Mega Drive-console en het ziet er geweldig uit op het grote scherm. De levels zijn kleurrijk en de graphics zijn scherp, en draait de gehele rit in 60 fps. Wellicht denk je dat '90's graphics een PlayStation 4 niet zou testen, maar er gebeurt op sommige momenten echt heel veel te gelijk en het is soms moeilijk om dit bij te houden in de gedeeltes waar Sonic sneller beweegt dan de camera kan bijhouden. Iedere zone heeft een speciaal uiterlijk en thema; echter zijn de herziene levels uit de originele games beter dan die nieuwe die de ontwikkelaars in de game hebben gestopt, en hetzelfde geldt voor het geluid; waar de geremixte oude tracks het meest uitblinken.
En nu komen we bij wat misschien ons grote probleem is met de game: er zijn te veel levels. Tijdens de tweede helft van de game beginnen de zones hetzelfde te voelen. Er zijn bijvoorbeeld zowel een zone die gebaseerd is op een kermis en een op Hollywood en deze voelen erg vergelijkbaar. We begonnen ons toen af te vragen "hoe lang nog voor het einde?", en we hadden het niet erg gevonden als de game eindigde na 9-10 zones. De twaalfde zone moet hier ook genoemd worden, omdat dit een van de meest frustrerende zones was die we ooit gespeeld hebben in een Sonic-game. Het kostte ons bijna even veel tijd als de andere 11 samen om deze door te komen. Er zijn zoveel vallen en mogelijkheden om dood te gaan dat het geen leuk level meer was. Dit, samen met het feit dat het laatste eindbaasgevecht niet aan onze verwachtingen voldoet, maakt deze een zone die de game naar beneden trekt. Het voelt alsof de ontwikkelaar iets te veel hun best hebben gedaan om de laatste zone moeilijk te maken; en ze zijn daarbij enigszins te ver doorgeslagen. Het voelt niet alsof je doodgaat door je eigen vaardigheden, maar omdat de game dit wilt.
Sinds de '90's zijn er meerdere pogingen geweest om Sonic te doen herleven, maar zelfs al waren sommige games goed - er miste enige samenhang. Echter, als je naar iets op zoek bent dat gehoor geeft aan die roots, dan is dit die game. In feite is de game beter dan de originele games op bepaalde punten en het pakt oude concepten en verbetert deze. De muziek is briljant en de graphics scherp. We hopen oprecht dat er een Sonic Mania 2 komt, want als ze content kunnen blijven verzinnen en zich richten op kwaliteit in plaats van kwantiteit, dan is er de potentie om een perfecte Sonic-game te maken. Wij duiken nu weer in de game om te proberen die laatste moeilijk te vinden chaos smaragd te pakken te krijgen en in Super Sonic te veranderen.