The Creator

Moeten we vrezen voor de heerschappij van de ChatGPT? Volgens Gareth Edwards' premisse in The Creator zouden we dat niet moeten doen: de machines in de nieuwe sciencefictionfilm van de Rogue One-maker zijn zo menselijk en zo geavanceerd dat het niet echt uitmaakt of ze geprogrammeerde hardware zijn. Want zijn wij niet ook biologisch geprogrammeerd? De Verenigde Staten zijn het daar echter niet mee eens nadat AI een kernbom op een van zijn steden heeft gedropt en nu in een persoonlijke vendetta is verzeild. Het gaat zelfs zo ver dat het een doemmachine bouwt die jacht maakt op alle robots en hun sympathisanten in het heiligdom van New Asia, een soort niemandsland tussen het Westen en het Oosten.

Centraal hierin staat Joshua, een ex-soldaat die belast is met het vinden van The Creator - de architect van het AI-ras - en hem koste wat kost te elimineren. Je zou denken dat John David Washington wordt gespeeld door een AI, maar nee, hij is gewoon een extreem oncharismatische en houten acteur die heel goed als machine zou hebben gepast. Helaas wordt hij meer de emotionele schakel van het verhaal, waar hij tijdens zijn zoektocht naar The Creator ook een schattig robotkind vindt dat hem een nieuw perspectief geeft op wat machines kunnen.

Het verhaal van hoe machines concurreren met mensen is er een die we eerder hebben gezien, en het script is flinterdun. Het geheel voelt aan als een Neill Blomkamp-film, maar dan veel vriendelijker. Het is een film gebaseerd op grote ideeën, maar het stelt nooit echt vragen over die grote ideeën. Het geheel is vrij zwart-wit, met de Yanks als vleesgeworden kwaad en de robots als mooie blikken die zich verstoppen in een boeddhistische tempel. Het is stilistisch, maar simplistisch. Er wordt veel logica uit het raam gegooid om New Asia zo uitnodigend mogelijk te maken. Het is meestal ok, want The Creator is prachtig ontworpen. Esthetisch elektrisch. Ik zou bijna willen dat The Creator een videogame was - ik wil gewoon door de sloppenwijken en door robots gedomineerde jungles van New Asia bewegen, meer interactie met de vreedzame androïden die de bergen bevolken.

Gareth Edwards' kracht als regisseur zit niet in het verhaal zelf, maar in de visuals, en zowel qua fotografie als de futuristische esthetiek is The Creator een triomf. Ik waardeerde echt de Apocalypse Now sfeer van de set-up van de film, ik hield van het ontwerp van de machines en er zijn verschillende slim uitgevoerde scènes waar ik graag meer van had gezien. Ik hield bijvoorbeeld van de scènes met dieren, waar moeder natuur op de een of andere manier ook een stem heeft in het conflict tussen mens en machine. Mijn favoriete scène was op een brug, waar intelligente machines te maken hebben met een zeer eenvoudige maar effectieve AI die schijnbaar niet te stoppen is. Met andere woorden, de actiescènes zijn geweldig en de moeite waard om op het grote scherm te zien.

Het helpt echter niet dat de laatste akte van de film zo conventioneel is dat het ronduit uitdrukkingsloos wordt in zijn epische presentatie. Aangezien het verhaal draait om de relatie van een mens met een opgroeiend robotkind, had ik liever iets meer uitgekleed en minder bombastisch gezien. Een groot deel van de film draait om de onzekerheid van de volgende grote stap van de evolutie, en sommigen zijn bereid om een ras uit te roeien om hun normaliteit te behouden, maar het is altijd zo duidelijk dat de machines onschuldig zijn. The Creator is in de kern een strakke actiefilm, maar als verhaal valt het grotendeels plat zodra je de explosieve climax bereikt.

Het is de sfeer die het best wordt onthouden nadat de aftiteling is begonnen te rollen en zelfs als het verhaal niet volledig ingaat, is het de sfeer van de film die je bijblijft. Uiteindelijk is The Creator een audiovisuele sciencefictiondroom die nooit helemaal het ware potentieel van zijn premisse bereikt, maar toch indruk maakt in termen van beeldspraak en toon. Als je van oppervlakte boven substantie houdt, zul je koninklijk worden vermaakt. Er zijn genoeg robotknuffels, scherpe fotografie en fantastische effecten, ook al mist het verhaal zelf een spook in de machine.