The Crow (2024) krabt de ogen over het scherm, maar slaagt erin te entertainen

De zon schijnt aan de hemel. Zware voetstappen schrijden over het scherm over de met regen doordrenkte onverharde weg terwijl ik een comfortabele positie inneem in de bioscoopstoel en wacht, zonder met mijn ogen te knipperen, tot de gebeurtenissen zich ontvouwen. De eerste momenten roepen emoties, pijn, verdriet en tederheid op die bijna met de blik kunnen worden gevoeld, en een fase in de cyclus van het leven. De scène moet echter nog worden uitgewerkt, omdat de impact ervan op het totaalbeeld nog niet duidelijk is. Vanuit vogelperspectief is de titulaire zwerm kraaien van de film een symbool van wreedheid en dient het als een kader op de achtergrond.

Plots springen we ver vooruit in de tijd en begin ik me af te vragen wat er eerder is gebeurd tijdens de tijdverschuiving. Ik probeer een puzzel op te bouwen van de gegeven kleine stukjes, die verbonden zijn met het geheel, maar er zijn tot nu toe te weinig stukjes. De scènes op het scherm kunnen worden omschreven als op zijn minst bovennatuurlijk, maar ook als griezelig, gewelddadig, donker en emotioneel. Soms wordt het ontspannen, delicaat en ronduit bevrijdend, maar er zijn te veel mysteries op de achtergrond die vragen oproepen, zodat het maar al te gemakkelijk is om te concluderen dat de idylle vroeg of laat zal worden verbrijzeld.

Wanneer de actie na ongeveer het eerste derde deel van de film echt begint op gang te komen, komen we ook veel dichter bij het hoofdplot van de film. De interesse wordt dan aanzienlijk hoger als de stukjes eindelijk op hun plaats beginnen te vallen, en het verhaal wordt ook gekleurd door kleine wendingen. Het moet echter gezegd worden dat The Crow geen erg diepgaande affaire is, maar grotendeels draait om de hoofdpersoon van de film, Bill Skarsgård 's wraakverhaal, dat zich op een zeer brute manier manifesteert. Actieliefhebbers, waaronder ikzelf, zullen hier veel plezier aan beleven. Ze slaagden er ook in om een paar grappen doordrenkt met zwarte humor erin te stoppen, die me beide deden grinniken.

De muziek speelt een sterke rol in bepaalde passages, met jangly, rock-geïnspireerde nummers die de sfeer accentueren, vooral tijdens de brute en snelle sequenties. Eén uitzondering zorgde er echter voor dat ik de flappen van mijn oren vouwde om mijn trommelvliezen te beschermen, want dit soort junkie zonder begrip van hoge cultuur kan opera in welke vorm dan ook niet verdragen. Het is waar dat deze kunstvorm ingenieus werd gebruikt om de meest brute scène in de film te begeleiden, maar ik beschermde toch mijn oren. Nadat de actie was afgelopen, lachte ik echter hardop om de eerder genoemde humoristische scène, die de bittere echo van het operalied onmiddellijk uit mijn oren spoelde.

Wat dat betreft kwam ik met een schone lei tot mijn recensie van de nieuwe film, want ik herinner me eigenlijk niets van de gelijknamige film uit de jaren 1990, behalve de opmerking van mijn vriend: "Oh, de film met de hoofdrolspeler die eruitziet als Ville Valo ?", en ik zei zelf hetzelfde, lachen. Er is ook een stripboek dat verband houdt met de film, maar ik heb het niet gelezen, en ik ken de publicatie van het tijdschrift alleen van een korte blogpost waarin het wordt beschreven. De beoordeling wordt dus als het ware met een schone lei gegeven, en zonder al te veel herinneringen aan de oude. Het grootste minpuntje van The Crow is misschien een beetje verrassend het overdreven massale geweld, hoewel ik de brutaliteit ervan wel leuk vind, omdat het soms gewoon te ver ging. Aan het einde kreeg ik echter die bekende koude rillingen over mijn rug die me vertelden dat dit het kijken waard was.