The Marvels

De Marvel Cinematic Universe bevindt zich in zijn eerste echte crisis, en om eerlijk te zijn, lag het altijd op de loer aan de horizon. Het feit dat het veel sneller gebeurde dan verwacht vanwege Marvel's, en misschien vooral Disney's, die de productie van inhoud via series op Disney+ een boost geven, is enigszins irrelevant. Je kunt coherente, verhalende superheldenverhalen niet keer op keer de bioscoop in pompen zonder dat er uiteindelijk mentale vermoeidheid optreedt.

Dalende bioscoopverkopen, middelmatige recensies van een ooit veel enthousiaster publiek en een steeds apathischer wordende wereldwijde fanbase - wat te doen? Nou, dat is de vraag, een vraag die Marvel schijnbaar beantwoordt door verschillende oplossingen te verkennen, alternatieve opstellingen te verkennen en zelfs het masterplan te herschikken.

Maar het is niet duidelijk in The Marvels, een film die op een beetje een slecht moment komt, omdat hij zelf is achtervolgd door dure reshoots, een allesverslindend budget van bijna $ 250 miljoen (zeggen sommigen) en een regisseur die naar verluidt van project wisselde met nog maanden te gaan in postproductie. Het is allemaal een beetje jammer.

Heeft dit invloed op The Marvels, dat technisch gezien een soort Captain Marvel 2 is, maar ook dient als een team-up film voor Ms. Marvel, Monica Rambeau (van WandaVision) en Brie Larson's superheldin?

Ja, is het korte antwoord. The Marvels is misschien wel de meest tonaal verwarde en onsamenhangende film van de MCU tot nu toe, die niet werkt als een voortzetting van de respectievelijke verhalen van de drie superheldinnen, als een MCU-hoofdstuk (behalve misschien wel de meest historische scène na de aftiteling ooit) of als een op zichzelf staande kosmische actie pseudo-komedie.

Danvers wordt uit haar eenzame positie als ruimteagent gehaald door zich in de merkwaardige positie te bevinden dat ze fysiek van plaats wisselt met Monica Rambeau (bekend van WandaVision) en Kamala Khan aka Miss Marvel elke keer dat ze haar op licht gebaseerde krachten gebruikt. Dit komt omdat de Kree er weer mee bezig zijn, dit keer onder leiding van Supremor Dar-Benn, die een soort wormgaten ontgrendelt die de hele melkweg destabiliseert. Dit is hoe The Marvels wordt gevormd, en gedurende de relatief korte speelduur van een uur en 45 minuten is er ruimte voor veel geforceerde grappen, ongelijke actie en vreemde sequenties die eerder gekunsteld dan organisch aanvoelen.

The Marvels is een drukke film. Het is niet zo dat het absoluut slecht is voor een grote film om minder dan twee uur te duren, maar het moet daarvoor worden ontworpen, in plaats van te worden geknipt of in stukken gesneden. Relaties ontwikkelen zich niet organisch, de film is een beetje te licht op meeslepende actie die lijkt op ongemakkelijke pauzes tussen de resterende decorstukken en de film slaagt er nooit echt in om te werken als een comeback voor het Captain Marvel-personage in het bijzonder.

Het is jammer, want The Marvels heeft hier en daar best goede ideeën. De drie hoofdpersonages die van plaats wisselen, zorgen hier en daar voor een paar komische momenten, de familie van Kamala Khan, die verrassend veel schermtijd heeft, levert elke keer en er zijn kleine inventieve sequenties die, als er niets anders is, proberen de gebruikelijke superheldenformule in een andere richting te duwen dan normaal. Maar het is gewoon niet genoeg, en voor elke effectieve uitwisseling is er veel te veel dat ongezegd, onderontwikkeld of ongepast edgy blijft.

Misschien nog kritischer is dat geen van de drie hoofdpersonages solide materiaal krijgt om mee te werken. Larson is soms verrassend ingetogen en ronduit niet inventief, en lijkt niet bijzonder geïnvesteerd in de rol, zelfs niet als de scène vloeiend is en het tijd is om een emotionele gut punch te geven. Ze is een uitstekende actrice, maar hier is ze uitgecheckt. Zelfs de prachtige Iman Vellani is net zo charmant als altijd in de rol van Ms. Marvel, maar wordt geleidelijk gereduceerd tot een parodie op zichzelf naarmate het steeds duidelijker wordt dat de scenaristen haar in de wanhopige fangirl-rol hebben gevangen. Rambeau heeft enkele van de beste momenten, maar een korte speelduur en beperkte hoeveelheid podiumruimte om zich te ontvouwen, complexe motivaties en achtergrondverhaal zorgen ervoor dat het allemaal nogal plat valt.

De schurk Dar-Benn, gespeeld door Zawe Ashton, is de ergste. Ze is een soort verwaterde Ronan the Accuser uit Guardians of the Galaxy, en hoewel het doel van de hatelijke belegering van de rest van de melkweg begrijpelijk is, is ze niets minder dan een regelrechte oneliner.

Combineer dat met vergeetbare muziek, ongelijke CG-animatie en een door en door verwarde toon die wild heen en weer slingert tussen uitersten die geen echte heelheid of concrete identiteit lijken te dienen, en je hebt een vreemd anonieme stoeipartij die niet bepaald Marvel uit het moeras trekt waarin ze zich momenteel bevinden. Na Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings was ik er fundamenteel van overtuigd dat een succesvolle en creatief uitdagende MCU na Endgame zou kunnen bestaan, maar The Marvels is nog een ander teken dat de huidige economische en creatieve crisis, zoals het gezegde luidt, "een beest van eigen makelij" is.