The Pale Blue Eye

Hoewel de naam "Scott Cooper" niet bepaald een vaste waarde is in de popcultuur, is hij nu eigenlijk een behoorlijk invloedrijke regisseur, die een aantal historische films heeft geschreven en geregisseerd die het koord tussen meer intieme indiefilms en iets veel grootser lopen.

Zijn films hebben budgetten, met sterke prestaties van een toegewijde ensemblecast, maar het zou moeilijk zijn om ze "gemakkelijk te bekijken" te noemen. Films zoals Out of the Furnace en Hostiles zijn beslist moeilijk om naar te kijken, omdat ze wanhopige lotgevallen en griezelige scenario's weergeven. Natuurlijk heeft hij ook meer traditioneel popcorn-entertainment gemaakt, zoals Black Mass en, meest recent, de vervelende horror Antlers, waar we een aantal bijzonder harde woorden aan hebben gegeven.

The Pale Blue Eye treedt qua toon nauw in de voetsporen van Coopers eerdere werken, bestaande uit lange schaduwen, duistere bedoelingen en de mens op zijn meest egoïstische, brutale en hypocriete. Coopers films gaan altijd over het slechtste in ons, maar ook over de begrijpelijke motivaties achter gewelddadige acties.

The Pale Blue Eye is echter een detectivefilm in grote lijnen, en we krijgen van begin tot eind een onderzoek voorgeschoteld waarbij Landor, op de beste Sherlock Holmes-manier, de kijker voortdurend aangeeft dat hij een stap voor is. Ja, er zijn complicaties en kwaadaardigheid, maar Cooper slaagt er altijd in om het in de natuur te verankeren. Hier zijn het de besneeuwde New Yorkse eiken, taverna's bij kaarslicht en pompeuze autopsiekamers, en het combineert om een film te maken die alleen visueel meeslepend van begin tot eind kan worden genoemd.

Iedereen levert ook afgemeten maar meeslepende prestaties. Vooral Bale is hier beslist ingetogen, maar weet altijd een centrale geloofwaardigheid in zijn personages op te roepen. Hij is gewoon een van de beste acteurs ter wereld, geen twijfel mogelijk. Het is echter Harry Melling die de show steelt, dankzij zijn fragiele, poëtische en soms licht overspeelde versie van Edgar Allan Poe. Ik voorspel echter een mooie carrière voor hem, en tegen de bruuske humor van Bale is het een behoorlijk effectief duo.

Dat wil niet zeggen dat The Pale Blue Eye geen problemen heeft. Het is hier en daar het bewijs van een film die in de laatste fase van de productie enigszins anders in elkaar is gezet, alsof er hier en daar iets ontbreekt. Het is vaak willekeurig in deze moderne whodunnit-films, en het is niet dat het niet werkt. Maar bepaalde conclusies gebeuren te abrupt, zonder de juiste fanfare om de nodige spanning te creëren. Er zijn een paar scènes die simpelweg de gravitas missen die de film wil creëren, en dat is enorm jammer, wanneer het "inhalen" van alles wat Landor al weet een cruciaal narratief hulpmiddel is.

Het is niet Coopers beste werk, maar bewijst eens te meer dat hij er visueel en verhalend eentje is om op te letten, en je kunt hier aan het begin van het nieuwe jaar tijd besteden aan veel, veel slechtere films.