The Pillars of the Earth (Nintendo Switch)

De Zuilen van de Aarde is vooral een van de beste historische fictieromans in de literatuur. Het is een van die verhalen die iedereen wel eens heeft gelezen. Zoals ik het zie, is het een van die romans die al deel uitmaakt van de collectieve verbeelding, zoals De Da Vinci Code, of de Harry Potter-verhalen. Een tv-adaptatie werd gemaakt in 2010 en de videogame waar we het vandaag over hebben, is recenter uitgebracht. Wat betreft de game, deze werd in 2017 uitgebracht voor pc, PS4 en Xbox One. Een jaar later werd het opnieuw uitgebracht voor de iPhone en een paar weken geleden werd het enigszins geremasterd voor Nintendo Switch. Bij de release maakte de game niet veel lawaai, maar vandaag kunnen we het een tweede kans geven.

Het verhaal dat stenen zingen

Ten eerste is het belangrijk om één ding te benadrukken: The Pillars of the Earth is een erg traag spel. Het is niet per se een slechte zaak, het heeft eerder de traagheid die nodig is om een stoofpot te laten sudderen. Dit brengt ons naar een dun universum tussen het grafische avontuur en de interactieve roman. Een functie die soms moeilijk te verteren zal zijn voor de meest ongeduldige spelers, maar een waar genot voor degenen die meer gewend zijn aan dit soort genre.

Net als in de roman worden de verhalen van de personages langzaam opgebouwd, als de stenen van een pilaar, naar de sluitsteen van het gewelf. Het verhaal verbindt de passies en dromen van een aantal mensen die meesterlijk samenkomen in iets moois en gemeenschappelijks, een doel dat in staat is tot het slechtste en het beste. En dit is waar The Pillars of the Earth over gaat, niet het verhaal van dit of dat personage, noch van het redden van dit of dat land, het gaat over het leven van de Kingsbridge Cathedral, die de ware protagonist van dit verhaal is. Elk van de personages die we behandelen is nauw verbonden met de constructie van het majestueuze gebouw, sommige gefascineerd door zijn schoonheid en anderen door zijn bestemming.

In het spel (en de roman daarvoor natuurlijk) is de bouw van de kathedraal gewoon het perfecte excuus om het echte verhaal te vertellen. Het is een fenomenale weerspiegeling van de Engelse samenleving van de 12e eeuw. Turbulente tijden na de millenniumwisseling, nog steeds zeer vatbaar voor apocalyptische angsten. De duivel achter de slechte daden van mensen, passies en angsten. In het spel ervaren we het leven van een klooster, de onrust van feodale oorlogen en vooral het bouwen van kathedralen. Dit zijn de verwarrende tijden waarin romaanse architectuur plaats begon te maken voor gotiek in de bouw van kerken. Met al deze factoren zal rekening moeten worden gehouden, want in De Zuilen van de Aarde zullen we ook enkele belangrijke beslissingen moeten nemen.

Een spelsysteem uit de tijd van de kathedralen

De beslissingen die we nemen worden opgenomen in het spel en aan het einde van elk hoofdstuk worden we herinnerd aan de acties die we hebben ondernomen. Het is vreemd dat we het einde van de roman al kennen (of in ieder geval weten we dat er een is), dus het lijkt misschien vreemd dat er een andere optie zou kunnen zijn voor het canonieke einde. In De Zuilen van de Aarde zijn er echter geen veranderingen, of in ieder geval niet erg grote. Op de een of andere manier zullen we, ondanks kleine variaties, in situaties terechtkomen die erg lijken op die in het boek.

Mechanisch, naast het beslissingssysteem, kan het spel saai en vervelend worden. Uiteindelijk is het een format dat we al jaren in andere games zien en het brengt niets nieuws. Een point and click systeem dat helemaal niet innovatief is en zelfs verouderd aanvoelt. Het is jammer, want voor spelers die zich niet in het verhaal kunnen verdiepen, is het onwaarschijnlijk dat ze gefascineerd zijn door de gameplay. De grootste moeilijkheid ligt in een button-mashing-systeem dat opmerkelijk eenvoudig is wanneer het verhaal je nodig heeft om het te overwinnen.

In feite zijn de meest interessante situaties te vinden op zeer specifieke momenten wanneer personages over grote afstanden op de kaart bewegen. Op deze momenten verandert het spel enigszins, waarbij een vignetformaat wordt aangenomen waarin de situatie wordt beschreven en een beslissing snel moet worden genomen voordat een timer afloopt. Deze beslissingen zullen onmiddellijke gevolgen hebben voor het lot van onze personages.

Zoals we al hebben gezegd, zijn de belangrijkste pijlers van dit spel het verhaal en de dialogen. Zeker het verhaal is de ruggengraat van de game, daarom is Daedalic's keuze van dialoogformaat zo vreemd. De teksten, zowel in gesprekken als beschrijvingen, verschijnen over hoofden en objecten, zonder enige vorm van frame of interface om de dialoog met de personages te identificeren. Een verwarrend en vervelend systeem, vooral als we nadenken over de hoeveelheid tekstregels die we tijdens het avontuur zullen zien. Zoals in veel spellen van dit type, wordt de observatie binnen de acties uiteindelijk nutteloos en repetitief, dus we zullen uiteindelijk alleen de interactieknop gebruiken, behalve in zeer specifieke gevallen.

Lichten en schaduwen

Visueel en artistiek spijkert The Pillars of the Earth het. De game verkent verschillende omgevingen, van eenzame bossen tot drukke steden, en voelt altijd echt en meeslepend aan. Uitzonderlijk werk wordt gemaakt in het gebruik van slimme shots en belichting om memorabele scènes in de epische verhaallijn te creëren. Het kleurgebruik is elegant en subtiel, waardoor we ons altijd in dit tijdperk voelen.

Ook de soundtrack, omgevingsgeluid en stemmen zijn van een ongelooflijk niveau. De talen van de stemmen die we kunnen kiezen zijn Engels en Duits, en we kunnen de taal van ondertitels selecteren. Toegankelijkheid is hier echter een groot nadeel, want die is er niet. Er is geen mogelijkheid om het uiterlijk van ondertitels of tekst te wijzigen voor een betere leesbaarheid.

Qua prestaties is Nintendo Switch meer dan klaar om een game van deze omvang aan te kunnen, en afgezien van enkele kleine bugs hebben we geen problemen ondervonden.

Uiteindelijk mist The Pillars of the Earth een kans om een sublieme game te worden. De nieuwe functies die aanwezig waren ten tijde van de eerste release voelen nog steeds fris en modern aan, maar de kern van de game blijft archaïsch. Het artwork is prachtig, maar kan versleten en eenvoudige animaties niet verbergen. En tot slot is het verhaal prachtig, maar het wordt verteld door een vreselijke beeldverhouding. Het einde van het spel is een kathedraal die blijft staan, maar niet de geschiedenis in zal gaan.