Twisters

Ik vermoed dat ik niet de enige hier ben met een zekere voorliefde voor de rampenfilmTwister uit 1996, want als kleine tyke was er niets cooler dan tornado's (dat, en dinosaurussen). Als oudere persoon waardeer ik het scriptwerk, de met sterren bezaaide cast en die briljante cheesiness van het blockbuster-tijdperk uit de jaren 90. Twister blijft een heerlijk trashy guilty pleasure met veel charme en oubollige lijnen. Het is in ieder geval een gedenkwaardige film.

Hetzelfde kan niet gezegd worden van Twisters, een vervolg waar niemand echt om heeft gevraagd, maar dat 28 jaar later toch van de bodem van het nostalgievat werd opgebaggerd. Het vervolg is bedoeld om op zichzelf te staan, maar qua structuur en de geest van zijn voorganger is in ieder geval veel hetzelfde. Deze keer volgen we een jonge stormjager genaamd Kate Cooper (Daisy Edgar-Jones), die, na een traumatiserende tornado-ervaring, haar angsten onder ogen ziet wanneer een aannemer haar uitnodigt om terug te keren naar het veld om de gruwelijke tornado's in Oklahoma in 3D te scannen. Maar wat zou een Twister film zijn zonder een stel tornado-liefhebbende hillbillies? Maak kennis met de cycloonclowns, de Tornado Wranglers, geleid door YouTube-persoonlijkheid Tyler Owens (Glen Powell), een knappe cowboy-meteoroloog die al snel op Kate's radar komt als de concurrentie, en de chemie tussen hen wordt al snel intenser.

Liefde begint met problemen, dus we weten waar de spanning tussen het 'grootstede' meisje en de cowboyjongen toe zal leiden. Edgar-Jones is geen Helen Hunter en Powell is zeker geen Bill Paxton, maar het is allemaal lief en luchtig genoeg om ervoor te zorgen dat je om de personages geeft terwijl de tornado kleine steden verscheurt. De titulaire hoofdattractie zal tornadofans niet teleurstellen, het moet gezegd worden. Het is na al die jaren nog steeds ongelooflijk amusant om te zien hoe orkanen alles en iedereen op hun pad gewelddadig verslinden. De verwoesting is erg ouderwets volgens de normen van rampenfilms, wat zeker Twister -fans zal bevredigen en meteorologen over de hele wereld hun haren uit het lijf zal trekken in koor over de vluchtige wetenschap en het ongelijke realisme van de film.

Ik hou van Kate's stormachtige karakterreis, maar verder is er niet veel dat verrast is in deze film. Hoewel er deze keer meer een gekunsteld verhaal is in tegenstelling tot zijn voorganger, is het niet zo dat je het onopvallende verhaal uit je hoofd leert dankzij de berekende voorspelbaarheid. Je kijkt echter niet naar Twisters voor de wendingen (sorry), want er is genoeg stormachtige chaos en terreur voor alle rampenliefhebbers - minus de gedenkwaardige cheesiness van het origineel.