Under the Waves

Niets doet pijn aan het hart van een vader zoals kinderen die gekwetst worden of sterven. The Walking Dead (Telltale) greep me aan door op die emotionele snaren te slaan en The Last of Us deed precies hetzelfde. Krachtige, memorabele, opmerkelijke spelervaringen waarbij de personages centraal stonden, waar de omgeving hen vormde en waar ik een essentieel onderdeel werd van het aangrijpende verhaal.

Het onlangs uitgebrachte avontuur Under the Waves wil hetzelfde doen. Sam is een professionele duiker die enkele honderden meters onder het oppervlak van de prachtige Noordzee werkt. Zijn missie draait om het oplossen en verkennen van problemen en Sam's eenzaamheid is, net als de zee zelf, een van de meest tastbare personages van de game. Sams vierjarige dochter Pearl is dood. Haar dood brak natuurlijk zijn hart en het zijn de donkerblauwe diepten van de oceaan, de echoënde leegte en kalmte daar beneden die als metafoor dienen voor zijn lijden. De diepten verbeelden Sams verdriet. Het isolement, zijn verlies en Under the Waves doet geweldig werk om dit over te brengen en sfeer op te bouwen.

De dagelijkse klusjes en verkenningen die Sam doet, worden onderdeel van zijn rouwproces en de buitenaardse, uitgestrekte oceaan en zijn onzekerheid worden een manier om te proberen om te gaan met wat niet boven de oppervlakte is verwerkt. Regelmatige telefoontjes naar zijn vrouw Emma leggen zijn emotionele spectrum bloot terwijl hij een eenzame, gekwelde vrouw probeert te kalmeren die niets liever wil dan dat hij naar huis terugkeert, naar de oppervlakte - opnieuw. Ondertussen belt Sams baas Tim ook regelmatig naar de oceaanbodem om statusrapporten te delen en nieuwe missies toe te wijzen. Het meer vocale deel van het verhaal in deze game werkt erg goed, maar het is het verhaal dat wordt verteld door de omgevingen, muziek, sfeer en de eenzame stilte daar beneden die het belangrijkst is.

Het lijdt geen twijfel dat ontwikkelaars Parallel Studio een zeer speciale relatie hebben met de oceaan, omdat Under the Waves in veel opzichten kan worden gezien als een liefdesbrief aan de "Big Blue". Zelden was de diepte zo mooi en zo uitnodigend sfeervol als in deze game, en zelden voelde de zee zo ongelooflijk groot en veranderlijk. Er is veel leven onder de oppervlakte en Sam's missiestructuur is goed gebouwd, net als de verscheidenheid van zijn verschillende taken. Je speelt vanuit een third-person perspectief en met behulp van een onderzeeër zijn er genoeg missies waarbij je delen van de oceaan ermee moet verkennen. Grote walvissen, kleine schildpadden, enorme scholen vissen en alles daartussenin herinneren Sam aan de schoonheid van het leven en zijn reis onder de oppervlakte is bedoeld om hoop te inspireren. Dat gezegd hebbende, bij verschillende gelegenheden wordt het zo triest en zo donker dat ik de brok die zich in mijn keel vormde moest doorslikken.

Under the Waves is kort maar strak. Het kostte me ongeveer vier uur om er doorheen te spelen, en hoewel het misschien nauwelijks langer lijkt dan een film, was het precies de juiste lengte voor mij. Er is hier geen opvulling, geen echte herhaling om de speeltijd te verlengen en het werd nooit saai of frustrerend voor mij. In plaats daarvan heeft Parallel Studio een ervaring gebouwd die kalmeert, die grijpt en die indruk maakt. Er is hier ook een toon die rijmt met een soort milieubewustzijn, dat we onze oceanen en alles wat erin leeft moeten beschermen, en zelfs daar slagen de ontwikkelaars heel goed in met de balans. Hun boodschap wordt nooit opgelegd of geforceerd - alleen subtiel en doordacht.

Het ontwerp is prachtig met een soort retro-futuristische esthetiek die ik erg leuk vind. De mix van minimalisme en stijl is geslaagd en de diepte van de zee is prachtig op een manier die ik niet had verwacht. Omdat ik op de bodem in de buitengewoon sfeervolle Subnautica heb gewoond, had ik niet gedacht dat deze game die onderwaterervaring zou overtreffen in termen van schoonheid, sfeer en variatie, maar dat is het wel, ondanks de bescheiden speeltijd van slechts vier uur. De enige echte klacht die ik heb, is dat Sam's gezichtsanimaties in sommige van de sleutelscènes (de gesprekken met Emma) niet zozeer een enkele emotie overbrengen, wat natuurlijk jammer is. De ontwikkelaars hadden veel meer tijd moeten besteden en een Senua of The Last of Us: Part II-achtig gezichtssysteem moeten kopen om zijn lijden op die superbelangrijke momenten echt te versterken. Maar je kunt echt niet alles hebben en ik zou je, samenvattend, aanraden om dit te spelen. Omdat het memorabel, mooi, rustgevend en sfeervol is.