Unfrosted

De oude sitcom-gigant Seinfeld is echt tot zijn recht gekomen met verschillende spraakmakende uitspraken over zowel de komedie van vandaag als de filmwereld en zijn verschrikkelijke neergang. Niemand is meer grappig, iedereen is een politiek correcte linkse mafkees en Hollywood heeft effectief alle ziel, charme en hersens gedood van wat ooit zijn favoriete vorm van entertainment was. Een deel van wat hij zei tijdens de marketing van zijn regiedebuut Unfrosted is logisch. Er zit natuurlijk een kern van waarheid in het feit dat Hollywood tegenwoordig film bijna uitsluitend ziet als een manier om producten als Marvel, Transformers, de nieuwe Star Wars en alles daartussenin te promoten, terwijl ik het moeilijk vind om de uitspraak over de achteruitgang van stand-upcomedy als iets anders dan pure spin te zien.

Het zou iets heel anders zijn als Seinfeld voor het eerst zou zeggen dat de komedie van vandaag muf, onvolgroeid, laf en politiek correct is - en dat de filmwereld dood is in termen van creativiteit en hart, als hij die meningen vervolgens zou ondersteunen met een hel van een ouderwetse komedie, doordrenkt met vlijmscherpe verwijzingen, scherp schrijven, goed geschreven personages en humor die eigenlijk fris en onbevreesd aanvoelde. Helaas, met de Netflix-film Unfrosted, doet hij niets van dat alles. Hij trapt keer op keer in vermoeide oude valkuilen. Hij biedt wat ik herkauwende, vermoeide, luie en slappe komedie zou willen noemen zonder echte reden van bestaan. In Unfrosted wordt Jerry Seinfeld een groot deel van zijn eigen probleem.

Unfrosted speelt zich af in de roaring 60s en is een fictief verzonnen verhaal over hoe Kellogg's Pop Tarts heeft uitgevonden, dat iconische Amerikaanse ontbijtdessert dat in de broodrooster gaat. De film wordt op de markt gebracht als een zogenaamde "Corporate Biopic", maar heeft eigenlijk niets met de waarheid te maken. Zeker, volgens de geschiedenisboeken was er destijds zware concurrentie tussen ontbijtgranengiganten als Post, Quaker State en Kellogs, maar het hele uitgangspunt, de personages, het verhaal zelf en alle esthetiek opgebouwd als een soort Edward Scissorhands-achtige, verwrongen droomwereld gedrenkt in funkiness uit de jaren 60 en maximale kleurverzadiging - heeft absoluut niets te maken met de realiteit van wat er werkelijk is gebeurd. Iets wat ik extreem, extreem bizar vind.

Net als in het geval van de Tetris-film en vooral de Blackberry-film, is Unfrosted absoluut zinloos om de eenvoudige reden dat de filmmakers (in dit geval Jerry Seinfeld zelf) niet bijzonder geïnteresseerd zijn in het vertellen van een feestelijk verhaal over wat er werkelijk is gebeurd, maar in plaats daarvan gewoon een soort denkbeeldige keten van bizarre sprookjesincidenten vermomd als "gebaseerd op de realiteit" die zowel verwarrend als bederft. Waarom zou ik willen zitten en kijken naar een film over de ontbijtoorlogen van de jaren 60, met de nadruk op Kellogg's als bedrijf en hun interne bedrijfscultuur, die voor 99% fictief is en zo dwaas dat het vaak bijna absurd aanvoelt? Seinfeld zwerft rond op de afdelingen van Kellogg's, beledigt collega's, dreigt de mascottes van Rice Krispies in elkaar te slaan en doet zijn best om een knorrige Tony the Tiger (Hugh Grant) op te vrolijken wiens Shakespeariaanse ambities zijn schijnbaar ondeugende missie belemmeren om te grommen in verschillende zwart-wit tv-advertenties. Voor mij heeft dit geen waarde, vooral niet als het in elkaar geflanste nepverhaal een soort fantasieloos surrealisme is.

Bovendien wordt in de intro pijnlijk duidelijk dat Jerry Seinfelds grootste zwakte als komiek altijd zijn bijna meelijwekkende capaciteit als acteur is geweest. Want hoezeer ik ook lachte om Seinfeld, het was nooit om Jerry's karakter of de dingen die hij zei. Omdat hij van nature niet geloofwaardig, goed of grappig was in die show. Het waren George en Kramer die voor zichzelf zorgden en hier, in Unfrosted, lijkt het er geen seconde op dat Jerry echt meent wat hij zegt. Het wordt niet geholpen door het feit dat zijn maat en komiek Jim Gaffigan nog slechter is in zijn rol als Kellogg's baas Edsel, of dat de nu onwaarschijnlijk afgezaagde Melissa McCarthy zichzelf pas voor de 100e keer speelt als de corpulente secretaresse Donna. Het enige dat Unfrosted redt van onze allerlaagste onzinclassificatie is het feit dat Don Draper en Roger Sterling van Mad Men komen opdagen om de advertentiecampagne voor Pop Tarts te pitchen en zo onaangenaam zijn dat ik in lachen uitbarst. Maar het was maar één lach, in 93 minuten. De rest was vooral gezucht en geïrriteerd gesnuif, want dit is een pure onzinfilm.