Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin

Terwijl je door de moerassen van Ghur, het Rijk der Dieren, sjokt, weet je dat je in de gaten wordt gehouden. Het zachte gerammel van je harnas is het enige geluid dat je inval in deze barre landen begeleidt. Eindelijk wordt de val gesprongen, je hoort de oorlogshoorns van de duivelse Orruks terwijl ze jou en je mannen proberen te verwoesten. Je staat sterk, standvastig en bereidt je voor op de strijd. En dan stopt alles. Is dit een tactische pauze-optie? Nee, het is het spel dat crasht. Sorry, geen episch fantasieverhaal voor jou.

Soms zou ik willen dat we geen scores op dingen zetten. Ze zijn waar 90% van de mensen in geïnteresseerd is, terwijl het echt mooi zou zijn als iedereen de ups en downs van een spel zonder numerieke waarde zou kunnen begrijpen. En toch leven we niet in die wereld. De meesten zullen waarschijnlijk gewoon naar de onderkant van dit artikel scrollen om de score te krijgen en verder te joggen, maar als je bent blijven hangen, bedankt, want ik sta op het punt door te ratelen over een spel waarvan ik wou dat ik het leuker had kunnen vinden.

Ik heb een paar kansen gehad om Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin te spelen, en afgezien van het feit dat ik me afvroeg of de titel net iets korter kon, was er veel anticipatie op dit spel. Warhammer 40,000: Dawn of War II is in mijn ogen een RTS van het hoogste niveau, en uit previews en meer leek dit een fantasieversie ervan. Bestuur kleine maar krachtige legers van verschillende facties terwijl je een fijn ontworpen campagne doorloopt, neem het op tegen de AI in de roguelite Conquest-modus of vecht tegen andere spelers in Multiplayer.

Allereerst is het vermeldenswaard dat we de campagne net zo goed uit deze recensie kunnen schrappen. Het eerste filmpje zorgde ervoor dat het spel herhaaldelijk crashte, en dus moest ik het overslaan om in de campagne te komen. Toen, na drie missies, liet het spel me gewoon niet doorgaan. Constante crashes, en aangezien mijn pc al het andere kan draaien dat ik er dit jaar tegenaan heb gegooid, moet ik dit toeschrijven aan technische problemen aan de kant van het spel. Dit zal niet iedereen treffen, maar het heeft me ervan weerhouden om in de hoofdattractie te komen. Multiplayer en Conquest zijn prima, maar de campagne is waar het voelt alsof de meeste focus is gelegd. De ontwikkelaars hebben de beroemde Warhammer-auteur Gav Thorpe binnengehaald, de speler een introductie gegeven tot Warhammer: Age of Sigmar en hun eigen unieke verhaal bedacht om in de overlevering te worden geplaatst.

Het is niet zo dat de campagne zich zou kunnen meten met de beste verhalen die er zijn, maar zonder het te kunnen ervaren, heb ik het gevoel dat ik maar ongeveer de helft van het aanbod heb gezien. Het helpt niet dat wanneer je de andere modi (Multiplayer en Conquest) speelt, je in wezen steeds hetzelfde moet doen. Bouw je eenheden en middelen op en vecht vervolgens om de controle over drie overwinningspunten. De kaarten veranderen en Conquest geeft je verschillende modifiers om de boel op te fleuren, maar na een flinke tijd is het moeilijk om te zien dat dit niet oud wordt, terwijl de campagne je een groot aantal verschillende doelstellingen en scenario's geeft. De technische problemen houden overigens niet op bij de crashes van de campagne. Visuele bugs waren duidelijk in de upgrademenu's en eenheden liepen vaak vast op stukjes van de kaart.

Maar, genoeg geklaagd. Toen ik het spel echt kon spelen, bleek het erg leuk te zijn. De gameplay volgt een eenvoudige speelstijl van steen, papier, schaar, waarbij je boogschutters hebt die zwaardeenheden tegengaan, zwaarden die schilden tegengaan en schilden die boogschutters tegengaan. Het is echter niet zo eenvoudig om eenheden gewoon in goede match-ups te gooien, want er zijn ook verschillende niveaus van eenheden en combinaties waarmee schildeenheden zwaarden kunnen verslaan. Toen ik als de Orruks speelde, hield ik ongeveer tien minuten lang een chokepoint vast door drie Marshcrawla Sloggoths te gebruiken en ze alles te laten verpletteren wat de vijand naar me gooide. De meeste eenheden hebben ook unieke vaardigheden, die het tij van de strijd kunnen keren. Met een systeem dat heel gemakkelijk op te pikken is, voelt Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin aan als een RTS die zeer toegankelijk is voor nieuwkomers, zowel in de Age of Sigmar-setting als in het RTS-genre. Er is ook een diepte voor hoger opgeleide spelers, maar veteranen zullen waarschijnlijk geïrriteerd raken door het feit dat je je eenheden niet uit een slecht gevecht kunt halen, tenzij je ze helemaal terug naar de thuisbasis wilt sturen. Dit kan leiden tot een aantal vervelende scenario's waarin je uiteindelijk probeert je tegenstander te slim af te zijn, alleen voor je troepen om een klein beetje dicht bij de vijand te komen en in een hopeloze melee aan te vallen.

Ondanks enkele ergernissen zijn de gevechten behoorlijk boeiend, en veel daarvan komt neer op de beelden die door Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin worden ingezet. Eenheden zien eruit alsof ze zo van het tafelblad zijn gerukt en elk heeft zo'n aparte uitstraling dat je niet alleen soldaten van verschillende kleuren tegen elkaar beukt, en elke botsing voelt als een geweldige fantasieschermutseling. Age of Sigmar is tot leven gekomen als nooit tevoren (hoewel dat niet echt veel zegt gezien de games die de setting eerder heeft gehad), en er zijn veel details die laten zien hoeveel de ontwikkelaars erom gaven om dat te realiseren. De legerschilder en scenariomaker zijn slechts twee voorbeelden die een extra laag diepte toevoegen aan het spel als geheel. Ze maken de gevechten misschien niet flitsender, maar ze geven je het gevoel dat je leger van jou is en je kunt een scène opzetten om hun glorie vast te leggen zoals je wilt.

Zoals gezegd, heb ik nog maar ongeveer de helft ervaren van wat Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin te bieden heeft, en dus zal ik na verloop van tijd terugkeren naar dit spel om te zien of het zijn potentieel echt kan waarmaken. Zoals het er nu uitziet, is de game er echter een die fungeert als een solide introductie tot Warhammer Age of Sigmar, het RTS-genre of beide. Een geweldig uiterlijk, fatsoenlijke gevechten en veel aanpassingsmogelijkheden maken het Realm of Beasts uitnodigend, ondanks dat het niet de perfecte vakantiebestemming is. Buiten de campagne valt Warhammer Age of Sigmar: Realms of Ruin niet bijzonder goed op. De Conquest- en Multiplayer-modi zijn een tijdje leuk, maar missen die aantrekkingskracht om je urenlang te laten spelen. Hopelijk, wanneer de technische problemen zijn opgelost, kunnen we de visie zien die Frontier had met zijn glimmende nieuwe strategiespel.