WWE 2K25

WWE 2K25 zit zo vol met inhoud dat het moeilijk is om het in je op te nemen. Er zijn meer dan 300 personages, de meeste in de geschiedenis van WWE 2K, en alle spelmodi zijn groter gemaakt dan voorheen. Bovendien is er een gloednieuw speltype in The Island toegevoegd. Maar deze kwantiteit boven kwaliteit is een gevaarlijk pad om te bewandelen, iets dat de NWO rond de millenniumwisseling zou leren. Een idee dat begint als iets heel vermakelijks (Scott Hall, Kevin Nash en Hulk Hogan) wordt gemakkelijk verpest als je het blijft volproppen met meer dingen (NWO had in totaal 36 leden). Maar is dat iets waar de nieuwste titel in de serie last van heeft?

Zoals Daniel Bryan het ooit verwoordde: 'Nee! Nee! Nee!'. Sterker nog, de game is gevuld met meer goodies dan een promo van CM Punk. Met één grote uitzondering: de nieuwe The Island-modus. Dus ik denk dat dat een goede plek is om te beginnen, aangezien dit de grote aantrekkingskracht van het spel zou moeten zijn. De ontwikkelaars hebben ervoor gekozen om dit om de een of andere reden niet in de pc-versie op te nemen, maar het is er voor PlayStation 5 en Xbox Series X/S. The Island is rechtstreeks uit de NBA 2K-serie geknipt met hun The City. Dat wil zeggen, een online hub die vooral meer aanvoelt als een winkelcentrum met winkels overal waar ik kom. In een notendop word je uitgenodigd op dit eiland door Roman Reigns, waar de verhaallijn is dat het een soort competitie is waarbij de winnaar een contract krijgt met de WWE. Je kunt dan door dit gebied rennen en wedstrijden spelen tegen andere spelers. Volg de ondermaatse verhaallijn of.... Koop spullen!

Je gecreëerde personage kan zijn/haar vaardigheden verbeteren en nieuwe kleding kopen voor virtuele valuta. Dit kan worden verdiend door het spelen van games, maar er wordt natuurlijk maar een heel klein bedrag gegeven. Het voelt ook als een zeer gedegradeerde versie van de NBA's dito. Geen van de gesprekken heeft een gesproken dialoog en heeft alleen tekst naar stilstaande beelden. Er is ook geen kaart, dus als ik met iemand moet praten voor het verhaal, moet ik rondrennen om in deze 'open wereld' te zoeken. De verschillende delen van de kaart, zoals de begraafplaats van Undertaker of de neonarcade van Asuka, zijn echter zeer goed ontworpen. Het komt erop neer dat dit een volledig onnodige spelmodus is die een grote geldklopperij is en extreem pay-to-win.

Iets anders dat meestal wordt geassocieerd met pay-to-win in sportgames zijn de Ultimate Team-modi. En een paar jaar geleden werd de WWE 2K-versie, genaamd MyFaction, toegevoegd. Het eerste jaar schudde ik hier alleen maar mijn hoofd bij. Er waren geen online gevechten en alles was offline georiënteerd, ondanks het betalen voor kaartpakketten om je team sterker te maken. Jaar na jaar hebben ze geprobeerd dingen toe te voegen om de ervaring te verbeteren en nu voelt het als een modus die net zo goed in andere sportgames zou kunnen bestaan. Er zijn gerangschikte en niet-gerangschikte gevechten online, en offline is er een heleboel keuze. Hoewel het nog steeds voelt alsof er geld nodig is om online een kans te maken, kun je het absoluut spelen zonder geld uit te geven.

De spelmodus waar ik altijd mee begin is Showcase, waarmee we wedstrijden uit de geschiedenis kunnen spelen. In het verleden hebben we onder andere de carrières van Rey Mysterio en John Cena mogen spelen (waar we als al zijn tegenstanders mochten spelen) en 40 jaar Wrestlemania mogen doormaken. Dit jaar, dat zich richt op Roman Reigns, kunnen we door de ongelooflijk succesvolle Samoa-eilanden spelen in het worstelen. Naast Reigns zijn dat The Rock, de Usos, de Wild Samoans, Nia Jax en High Chief Peter Maivia. Het is echt indrukwekkend hoe deze families het worstelen zo lang hebben gedomineerd. Elke wedstrijd wordt prachtig ingeleid en verteld door Paul Heyman. Elke wedstrijd is opgezet met verschillende uitdagingen op basis van de echte wedstrijden, zoals het gooien van drie zware stoten, iemand buiten de ring aanvallen en meer. Aan de positieve kant zijn de commentatoren terug tijdens de wedstrijden en ze zijn erin geslaagd iets te doen waarvan ik dacht dat het niet mogelijk was, namelijk om ze op een niveau te hebben zodat mijn oren niet bloeden van hoe erg het is. Aan de negatieve kant hebben ze filmbeelden van de echte wedstrijden verwijderd terwijl je speelt. In het verleden is het naadloos overgegaan van in-game naar echte beelden. Als je bijvoorbeeld iemand uit de ring gooide als uitdaging, begon het personage over de touwen te vliegen om over te gaan naar de film van de echte wedstrijd op exact dezelfde plek. Ik weet niet waarom dit is verwijderd.

Nieuw dit jaar zijn er getimede uitdagingen, zoals het gebruik van een specifieke beweging binnen een minuut. Als je de wedstrijd wint en alle uitdagingen voltooit, ontgrendel je personages, titels, arena's en meer die je in andere spelmodi kunt gebruiken. Een daarvan is de Universe Mode sandbox. Dit heeft een aantal kleine verbeteringen ondergaan, zoals de mogelijkheid om je pay-per-views (of premium live-evenementen zoals ze het nu noemen) over meerdere dagen te houden à la real-life Wrestlemania. Een andere is dat promo's terug zijn waar het nu mogelijk is om verschillende antwoordopties te kiezen voor verschillende takken in de promoboom.

Dat gezegd hebbende, inhoud is er in overvloed, want ik heb nog twee spelmodi om te noemen: MyGM en MyRise. De eerste was iets waar gamers om hadden gevraagd sinds WWE Smackdown Vs Raw in 2008. Het keerde terug in WWE 2K22, maar was enigszins een teleurstelling over hoe weinig inhoud het had. Drie jaar later zijn ze op de goede weg. Tot slot is er de mogelijkheid tot online coöp. Jij en drie vrienden (of vijanden) kunnen tegen elkaar spelen om te proberen de beste shows te boeken. Boek wedstrijden, probeer de worstelaars tevreden te houden en krijg meer fans dan de anderen. Dit jaar is waarschijnlijk het jaar waarin ik hier het meeste plezier mee heb gehad, ook al is het alleen tegen computergestuurde tegenstanders, sinds de Smackdown vs Raw-serie. MyRise, aan de andere kant, is de verhaalmodus van de game en dit jaar zijn de twee verschillende verhaallijnen, afhankelijk van of je als vrouw of man speelt, samengevoegd en beide geslachten, en je gecreëerde personages, maken nu deel uit van hetzelfde verhaal waarin een mysterieuze bende het bedrijf probeert over te nemen door zijn sterren schade toe te brengen. Het is aan jou om ervoor te zorgen dat de goeden winnen. CM Punk, die vorig jaar terugkeerde als DLC, heeft een grote rol, en als een van de beste promojongens in het worstelen is dat altijd een welkome aanvulling.

Maar al deze modi zouden worden vergeten als de wedstrijden niet leuk waren om te spelen. Dan is het maar goed dat de gevechten zelf fantastisch zijn. In de ring is er zoveel vermaak te beleven. De nieuwe focus op gigantische, zeer grote personages is welkom. Andre the Giant, Yokozuna, Nia Jax en dergelijke beginnen de gevechten met een extra hielteller. Een schild, eigenlijk. Veel aanvallen werken ook niet op hen en een kolos tegenkomen met een kleiner persoon is alsof je recht tegen een bakstenen muur aanloopt. Jij bent degene die op je kont wordt geslagen, niet de enorme tegenstander. Uiteindelijk slijt deze muur en kunnen ze ook op de gebruikelijke manieren gewond raken. Het lijkt misschien een beetje te krachtig, maar als tegenwicht kunnen deze personages niet de meer gymnastische dingen doen, zoals onder andere duiken vanaf de bovenkant van de hoek. Dit, samen met enkele nieuwe wedstrijdtypes, zoals de Underground waar de ring geen touwen heeft en de Bloodline Match, waar het één-op-één is, maar waar drie teamgenoten kunnen worden opgeroepen voor hulp, geeft het gevoel dat er vooruitgang is geboekt.

Misschien wel de grootste verbetering van allemaal in de versie van dit jaar is de mogelijkheid om een gratis camera te gebruiken terwijl de worstelaars tijdens hun introductie de helling aflopen. Als je veel wedstrijden met hetzelfde personage speelt, kan het een beetje repetitief aanvoelen, maar nu kun je de camera 360 graden rond het personage draaien of in- en uitzoomen. Dit zorgt voor compleet nieuwe invalshoeken die we normaal niet zien. Iets wat we meestal ook niet zien, vooral in de WWE van vandaag, zijn intergender-wedstrijden, dat wil zeggen wedstrijden tussen mannen en vrouwen. Dit wordt echter toegevoegd in de versie van dit jaar, als je Dominik Mysterio een schop onder zijn kont wilt geven als Rhea Ripley.

Helaas wordt de game geplaagd door enkele kleine problemen waarvan ik begin te betwijfelen of ze ze ooit zullen oplossen. De titelriemen zweven nog steeds een paar centimeter boven de schouder als je de riem daar draagt, en zijn als een ring een beetje uit de taille als de riem er in plaats daarvan is. De haarfysica kan echt lachwekkend zijn als het door kleding of het lichaam gaat. En dingen zoals ringtouwen of wapens kunnen vast komen te zitten aan de personages. Dit zijn dingen die de serie al jaren als problemen heeft. Over het algemeen ziet de game er echter erg goed uit, waarbij sommige mensen betere modellen in de game krijgen dan anderen, en de soundstage is niets om over te klagen.

2K heeft zichzelf echt opgepikt van het fiasco dat WWE 2K20 was. Ik ben nauwelijks hersteld, vijf jaar later. Het was zo rampzalig dat ze het jaar daarop niet eens een game uitbrachten. Vanaf de terugkeer met WWE 2K22 hebben ze jaar na jaar de serie verbeterd en WWE 2K25 is waarschijnlijk de beste game in de geschiedenis van de serie. De wedstrijden zijn net zo fenomenaal als AJ Styles en alle spelmodi hebben een soort update gekregen. De volledig onnodige toevoeging van The Island, dat een slechtere The City-kopie is van NBA 2K, en dat meer een winkelcentrum is met een beetje worstelen dan andersom, haalt helaas de algehele indruk naar beneden.